kerstboete

Zo vlak voor kerst schijn je hier om de haverklap bekeurd te worden. Daar hoef je weinig verkeerd voor te doen. Andere tijden van het jaar stopt de politie je ook vaak random en vraag dan terwijl ze hun grote kalashnikov losjes in de hand houden: “goodmorning madame, maybe you can give me something?” Als je dan sorry maar nee zegt komt er vaak: “Madame, but maybe a fanta?” Zo moeilijk zijn ze dan ook weer niet. Maar ik heb er straks weinig last van, aangezien ik een stoere rode nummerplaat krijg die begint met CD, ofwel corps diplomatique. Daarmee mag je bij elke checkpoint doorrijden.

Maar goed, met kerst schijnt dit allemaal nog veel vaker voor te komen en krijg je dus overal boetes voor. Ook als je ogenschijnlijk niks verkeerd doet. De reden? Die geven ze gewoon ruiterlijk toe. “Christmas Madame, it’s an expensive time of the year”. Er moet geld worden binnengehaald voor kerstkadootjes voor hun familie. Of geld voor eten wellicht. Een boete in de vorm van een bonnetje krijg je dan ook niet. Het gaat rechtstreeks die broekzakken in.

zwarte Jesus

Bij de supermarkt hangen rode en witte lampjes. Er staat een mannetje voor die de meest lelijke kerstballen en kleine kerststalletjes verkoopt. Het zijn zwarte poppetjes, ook een zwarte Jesus. Maar dat is het wel zo ongeveer, het zou voor mijn gevoel net zo goed augustus kunnen zijn. Tijd dus om even huiswaarts te keren. Ben me voor de eerste en enige keer aan het verheugen op skyradio muziek. Hopelijk ligt er nog wat sneeuw en ijs. En hopelijk kan ik mijn thermo-super-wollen-sokken-met-anti-slip-kattenpootjes vinden.

Field trip

Waarom ben ik hier? Deze vraag stel ik mezelf geregeld tijdens lange dagen op kantoor achter de computer. Vorige week heb ik het met eigen ogen kunnen zien waarvoor ik mijn allerbeste best moet doen. Voor deze mooie kinderen. Deze peuters met hun buikjes vol wormen, deze pubers die met z’n 60en tegelijk in een benauwd en bloedheet lokaal zitten en deze gezichtjes met soms lege ogen die pas een klein beetje gaan lachen als je ze kietelt en een klapspelletje met ze doet en ze hun eigen foto laat zien op de digitale camera. Sommige scholen waren beter dan anderen, sommigen hadden zelfs boeken of meerdere leraren. Maar sommige scholen, of liever gezegd sommige donkere, benauwde holen kreeg ik bijna tranen van in mijn ogen en kreeg ik de kinderen met geen mogelijkheid aan het lachen. Maar waarom zouden ze ook lachen als er niets te lachen is.

Ps. ik weet sinds kort wat 2003 Suzuki Grand Vitara EX 4WD 4dr SUV (2.5L 6cyl 4A), Alloy Wheels, AC, Power windows, locks, side mirror defrost, fog lights, hard spare cover betekent aangezien ik de trotse bezitter ben . Nu nog erin leren rijden alleen. De UNICEF driver die mee ging bij de koop om onder de moterkap te kijken enzo vond na de testrit dat ik beter en chauffeur kon nemen voor de veiligheid.... Een grove belediging uiteraard, maar met een kern van waarheid helaas. Maar goed, aangezien ik niet zo’n vrouw wil worden die nooit rijdt, maar daar wel aanleg voor heb, ga ik het er maar op wagen. Lekker door de kuilen in de weg raggen, geiten ontwijken, de totale anarchie op kruispunten opzoeken en bumperkleven en veel toeteren en driftige handgebaren maken, net als iedereen hier.

Foto's

Meisjesachtige overpeinzingen in Afrika

•Ik heb geen sjans hier. Ze willen wel trouwen enzo, maar ik word niet nageroepen of gefloten of getsssst. Dat trouwen zou puur een verstandshuwelijk zijn. Verstandshuwelijk voor hun dan, ik zou er niet veel mee opschieten. Gebrek aan sjans en flirts schijnt door mijn billen te komen. Latina meisje dat ik laatst sprak had namelijk wel veel aanspraak op straat zei ze. Te kleine billen haha. Dan maar geen sjans.

•Zou ik ooit nog normaal haar krijgen? Haar dat niet geel is, langzaam zelf dreadlocks vormt en niet meer lijkt te groeien, maar gewoon afbreekt van de zon en het chloor?

•Wat zijn die zwarte babies hier lief!! Volgens mij loop ik tegen de 30…

•Jammer dat ik niks van auto’s weet. Dat koopt nogal onhandig. Is het m’n eer te na en moet ik me hierin gaan verdiepen? Hoezo weet mijn moeder wel alles van motoren, versnellingsbakken en dat soort zaken? Ik heb die jaren 60 echt gemist.

•Ik moet nodig een update en spoedcursus krijgen over de politieke situatie in alle Afrikaanse landen. Tijdens borrels en etentjes hier valt het me op dat ik er allemaal weinig van weet. Vrij genant allemaal, want dat praat niet lekker mee. Moet ik een abonnement op the Economist nemen? Maar ik lees eigenlijk liever andere dingen… Hoe en wanneer hebben die andere mensen dit allemaal opgepikt? Heb ik dan –zoals Marleen altijd ons kennisgebrek verklaart op het gebied van literatuur, klassiekers op filmgebied, ontstaan van de Europese Raad, politieke situatie in noord India etc etc - toch de jaren tussen mijn 20e n 30e volledig besteed aan het analyseren van mannen, het leven en relaties?

foto's

Mijn kantoor. Als je de VN compound op wilt rijden wordt er eerst met een spiegel onder je auto gekeken en word je achterklep open gedaan om te kijken of je geen bommen hebt meegenomen. Maar het enige wat mensen meenemen is een lunch trommeltje met een stukje geit erin of in mijn geval een trommeltje met pasta of mango. Mango en avocado seizoen is begonnen, hoera!



Dankzij mijn lieve gulle ouders een paar dagen niet van elkaars zijde geweken. Bijna niet in elk geval :-)



Als je je eigen foto of kaart niet ziet, dan hang je in mijn slaapkamer! De foto van Oma en pappa oogst groot succes bij mijn collega's. Ze zeggen hier vaak dat hun grootouders 112 of zelfs 127 zijn, maar dat ligt volgens mij aan een creatieve manier van afrikaans tellen. Maar Oma, ze vinden je er allemaal oud maar kwiek uitzien!
















Dit is Peter, mijn lievelings taxi chauffeur. Hij heeft een heel schattig koekblik autootje, waarbij je als je er in zit ongeveer met je hoofd op hoogte van de wielen van de 4wheel drives om je heen zit. Maar hij rijdt wel voorzichtig, is altijd op tijd en heeft altijd wisselgeld. En hij is de enige met wie ik niet onderhandelen hoef, omdat hij altijd een goede prijs zegt en een beetje verlegen is.



Hier de rest van de foto's aan de muur vanwaar jullie me allemaal gezellig toelachen.




Andere kant van mijn slaapkamer, tevens huiskamer, tevens huis. Ik deel wel een keuken en huiskamer nog met anderen. Vandaag heb ik wat kleine dingetjes gekocht om het wat gezelliger te maken. Wat nog best lastig is als je niet van hysterische kleurencombinaties en patronen houdt voor een vloerkleed, bank of dekbedhoes.



Zo'n auto word ik in rondgereden als het voor werk is. Ik zou er zelf ook wel eentje willen, maar dat gaat helaas niet helemaal lukken financieel....maar de enige keer in mijn leven dat ik zo'n grote PC hooft truck mag rijden is hier vind ik :-)

working life

Geen lifestyle verhalen dit keer maar serious business (ik word straks echt zo iemand die overal engelse woorden in gooit merk ik, irritant!). Maar goed, dit keer: werkverhalen!

UNICEF Ghana werkt samen met de Ghanese overheid om het onderwijs en de gezondsheidszorg te verbeteren. Ik werk in het onderwijs team, wat betekent dat ik niet zelf les geef maar moet proberen dat de plannen van de overheid zo zijn dat het de kinderen hier echt gaat helpen. Maar de plannen zijn er wel. Ze zijn prachtig, talrijk, dikke boeken en mooi geformuleerd. De praktijk is echter bijzonder triest. Na 6 jaar scholing kunnen de meeste kinderen niet lezen. Laat staan dat ze iets van rekenen begrijpen. Ze komen wel naar school, want er is gratis eten, maar ze leren dus vrij weinig. Vaak is er maar 1 leraar voor alle klassen. Er zijn te weinig boeken, de kinderen worden geslagen en het is kortom vaak een doffe ellende.

Vandaar dat ik vorige week in een meerdaagse planning meeting zat met alle partners waar UNICEF mee samenwerkt, zo wel overheid als NGO’s. En je gelooft je oren en ogen niet. Werken is hier zo anders! Een agenda waar je je aan probeert te houden, to the point zijn, constuctief je tijd gebruiken, een voorzitter die een gesprek leidt; het zijn allemaal dingen van een andere wereld. Toch zijn veel mensen wel gepassioneerd. Maar alles gaat heel, heel langzaam.

De middag is nog langzamer dan de ochtend. Een traditionale lunch hier is zo zwaar dat de deelnemers aan de vergadering na het eten zich lekker uitstrekken op hun stoel. De hoofden zakken langzaam opzij. Sommigen steunen nog omslachtig op een elleboog of kijken naar hun schoot en slapen met hun hoofd voorover gezakt. Heel onopvallend maar niet heus. Ik moet mezelf ook echt aan mn stoel vasthouden soms. Maar ik blijf wakker door de knikkende hoofden en rollende ogen te observeren.

En eigenlijk wordt er zelden wat besloten dus je mist niet veel. Als uitsmijter vandaag de twee uitspraken van de dag die me het meest zijn bijgebleven:

No that report will not be finalized this year, but next year. The director went to Mekka.

Maybe instead of giving the education district officers more textbooks we should pray that God will touch their hearts and they will take this up themselves.

Pakjesavond

De goede sint heeft zijn leren koffertje vol pakjes afgeleverd in Ghana. Ik smikkel en smul en vind jullie en jullie kadootjes allemaal heel lief!!

vissenkoppen

Ik kan tegenwoordig al aardig met mijn hand eten. Met je handen eten is geen kunst denk je misschien, maar forget it. Met 1 hand is namelijk best lastig. En je wilt niet je linkerhand er bij nemen, want dan kijkt iedereen je verbijsterd aan waarom je de wcborstel gebruikt als vork. Of in elk geval stel ik me dat zo voor dat ze dat dan denken.

Een vis ontleden met 1 hand is dus best een werkje. En als het menu alleen vissenkoppen is, beperk ik me vaak tot rijst. Geit is ook nog geen favoriet en er schijnt ook kattenvlees te worden gegeten. Voor het geval ik nu al mijn potentiele bezoek verjaag: er is ook lekkere tilapia te koop op straat en er is een heerlijke pizzaria hier. Je kan zelfs sushi krijgen. Als je maar de gemiddelde Amsterdamse prijs betaalt. En als je maar niet met je ghanese collega's gaat lunchen, want dan hang je voor een vissenkop. Gelukkig krijg ik een hele koffer vol bammetjes met zonnepitten, ontbijtkoeken en sultana's eind deze week. Dan kan ik af en toe de lunch skippen. En voor mijn bezoek zal ik elke dag koken en op etentjes trakteren, beloofd!

filmsterren huwelijk

Alle expats slikken hier om de paar maanden ontwormingspillen. Dat zei tenminste een Deens meisje dat ik laatst sprak. Wormen kreeg je volgens haar als je niet je handen wast voor het eten nadat je geld hebt aangeraakt.

Feit is dat de briefjes van 1 cedi er meestal uitzien of ze meerdere jaren hebben liggen verteren op een franse sta-wc naast de autoroute. Waarschijnlijker is dat ze meerdere jaren hebben liggen verteren in de ruimte tussen de twee voorste stoelen van een taxi hier. Daar waar de handrem zit en ook de groezelige handdoekjes liggen waar de taxichauffeurs hun bezwete gezichten mee afvegen.

Needless to say dat ik tegenwoordig paranoia mijn handen ontsmet met van dat spul waar je zonder water je handen mee kan wassen. Dat spul dat ik vroeger voor smetvrezerige tutjes vond. Als ik veel mensen een hand geef ‘was’ik zelfs snel even mijn handen onder de tafel. Tot zo ver mijn minder glamoureuze leven.

Ter compensatie heb ik ook elementen van een sex and the city lifestyle. Ik heb inmiddels twee personal trainers (Foster en Prince). Ik vind vooral hun namen wel stoer. Ze beulen me helemaal af tot ik in tomaatachtige toestand echt niet meer kan. Maar ze hebben goede didactische vaardigheden, want ze zijn voortdurend ‘very impressed with my energy’ en moedigen me aan, geven me water en tillen mijn benen op om te rekken na afloop.

Als vaste (taxi) chauffeurs heb ik Peter, Abraham, Wisdom en Bismark. Ook bijzondere namen. Wat verder nog vrij decadent is, is dat ik soms droge witte wijn bestel voor een bedrag waar hier een familie een maand van kan leven. Verder ben ik er inmiddels al angstaanjagend snel aan gewend dat ik in dit guesthouse nooit afwas, strijk, schoonmaak, kook of tafels afruim. En eigenlijk vind ik dat best fijn. Daarnaast vliegt volgende week mijn lief in voor een paar dagen, alsof we een filmsterren huwelijk hebben. Maar verder doe ik echt heus erg mijn best op mijn UNICEF rapporten om miljoenen los te peuteren zodat de kinderen hier naar school kunnen….

Kokrobite reggae

Een weekend op pad met een nissan patrol, 2 mede-nederlanders, flessen water en mijn fototoestel. Kokrobite beach is een strandje dicht bij Accra beroemd om z’n reggae parties. Het trekt veel lieve blonde vrijwilligsters, rasta negers en vele setjes van deze twee groepen. Mijn dreads zijn al jaren geleden afgeknipt, maar ik heb me goed kunnen vermaken op de Bob Marley beats en op het strand met de vissers en kinderen. Hieronder een fotoimpressie.

De volgende ochtend was het personeel wel toe aan een slaapje, nadat ze de hele nacht gedanst hadden. Mensen hebben hier over het algemeen geen moeite met inslapen zoals ik. Een klein richeltje in de schaduw is al voldoende voor een tukje. Een palmboom om tegen aan te leunen, stoeprand, stoeltje, of gewoon voorover met je hoofd op tafel; alles blijkt een heerlijk bed te zijn. Hoorde laatst het fascinerende verhaal over een sollicitatiegesprek waarbij iemand in slaap was gevallen. Kan me voorstellen, dacht ik nog, nadat je misschien 10 dezelfde saaie gesprekken moet doen met ongeïnteresseerde sollicitanten. Het bleek echter om de sollicitant zelf te gaan. ‘Mijn goede eigenschappen zijn…euh, euh zzzzzzz’… zo iets.

Straatverkopers zie je hier bij elk stoplicht. Ik vraag me soms af wie er een hondenriem, lijm, tummy trainer (soort telsell apparaat uit de jaren tachtig) en andere bizarre dingen koopt al wachtend op het groene licht. -Niet dat het licht altijd groen wordt, soms zit er geen lampje in en is het alleen maar rood licht- . Maar het is wel knap hoe ze met een bak vol ijsjes, ananassen of dus minder logische spullen tussen de auto’s doorrennen.

Foto's

zandkastelen en uitzendinggemist.nl

Vorig weekend zat ik nog met mijn lief aan een romantisch strand. Hij maakte zandkastelen. We dronken biertjes bij zonsondergang. ’s Nachts hoorde je de golven. Maar nu de harde werkelijkheid: ik ben hier nu in mijn eentje. Dus we kijken simultaan Boer zoekt vrouw op uitzendinggemist met skype aan. Ik eet veel koekjes en chocola. En ’s nachts ga ik maar vroeg slapen.

Verder probeer ik overal vrienden te vinden. Dat klinkt wat sneu en dat is het eigenlijk ook. Maar ik maak praatjes met alle bewakers, taxi chauffeurs, supermarkt meisjes en ik ben ook maar lid geworden van de expat sportschool. Met als resultaat dat ik nu een personal trainer heb genaamd Foster. Als je te lang niet komt dan belt hij waar je blijft. Verder laat hij me allerlei oefeningen doen, waardoor ik nu al een week niet kan lopen. Ben dus ook al een week niet geweest, maar nog geen telefoontje gehad.

Vorige week ook yoga uitgeprobeerd hier. Buiten bij zonsondergang (en muggen tevoorschijn tijdstip). De kunst was om zo snel mogelijk voorover te buigen en weer op te staan, heel hard met je benen te trappelen en dit alles was dan volgens de docent goed voor je kidneys, sex muscles en andere organen en spiergroepen. Je weet maar nooit :-)

Hierboven nog een paar foto’s van vorig weekend en dit weekend. Als je goed kijkt kun je een paar doodskisten zien achter de lieve kindjes. En een weggespoeld zandkasteel, een afgeslankte versie van mij gezien het eten hier en wat vissers bij een dorpje waar ik vandaag was.

Amélie in Accra

Biertjes kun je niet krijgen bij de supermarkt. Die koop je bij de kapper hier om de hoek. Vandaag kwam er een collecte langs alle UNICEF collega's; voor de begrafenis van de vader van een collega. We zijn ook allemaal uitgenodigd. Het schijnt een groot feest te worden. Geen grapje; begrafenissen zijn hier het grootste feest van je leven schijnt. En zo nog honderden dingen om je over te verwonderen de hele dag. Soms voel ik me net Amélie in Accra in plaats van in Parijs.

We logeren in het huis van een Deens meisje dat zelf op vakantie is. We hebben een tuin waarin de klamboe hangt. Er lopen tuinmannen, bewakers en een schoonmaakster alias kok in en rond het huis. De tuin staat vol tropische bloemen, er groeien bananen en palmbomen. Vrij paradijselijk dus.

Minpunt: Taco vertrekt zondag. Minpunt 2: het is niet ons huis dus ik moet straks alle koffers, tassen, en spullen weer in een taxi laden naar een volgend adres. Pluspunt: dat duurt gelukkig nog even. Pluspunt 2: We vinden elkaar nog steeds heel lief en gaan snel een nieuwe ticket boeken. Pluspunt 3: ik verlies veel kilo's maar kan inmiddels wel weer wat binnenhouden. Pluspunt 4: het deense meisje heeft alle seizoenen sex and the city, dus ik kom volgende week wel door.

strand en office

de eerste foto is het weekend en de tweede de maandagochtend... dit is dus mijn onderkomen hier in het UNICEF kantoor. Hier ga ik de komende tijd de meeste uurtjes van de dag doorbrengen en me in het zweet werken, al valt dat door de airco mee. Mooi bordje boven de deur he? Ik moet nog wel de kalender met tulpen en molens ophangen en jullie kaartjes en foto's aan de muur prikken om het beetje gezellig te maken. En de kattenpislucht verjagen en een computer regelen. Mijn expat man die zich de hele dag buiten in het zweet werkt op zoek naar 4wheel drives en huizen komt nu lunch brengen. Volgende keer meer!

brand bij BZ

gisterochtend lagen onze paspoorten nog op het miniserie van buitenlandse zaken om een verblijfsvergunning te regelen; maar nu: afgefikt! zie http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/8321026.stm. Mazzel gehad! Brandweermannen die na een uurtje pas aankomen, omdat ze in de file staan en dan ook nog komen met korte laddertjes. Vergaderingen die beginnen met hardop bidden dat onze vader toch maar vooral ons bij mag staan bij het vergaderen... wat geen kwaad kan overigens, want een gemiddelde vergadering duurt zeker een uur of 3, zonder eten en zonder plaspauze. Overigens is het wel heel gewoon om hardop bellend de zaal uit te lopen en een half uur weg te blijven.

Je maakt wat mee hier. :-)

'exhausted'

Een normale werkdag van mijn lokale collega’s begint om 4 uur. Als ze later opstaan, moeten ze door de verkeerschaos. Dat kan zo 2 uur duren, want de meesten wonen ver uit het centrum. Appartementen waar die rijke internationale stinkers in wonen in het centrum zijn er alleen vanaf 3000 dollar per maand.

Beginnen met werken om 6 uur, want anders moeten ze terug ook weer door de file. Er wordt veel gekletst en bij elkaar op de kamer gehangen. Deel van de werknemers heeft er überhaupt weinig zin in. Als je aan hun iets vraagt volgt altijd een diepe zucht en een moeizame blik. (wil je misschien een pasje voor me maken, zodat ik door alle deuren kan en niet steeds bij elke deur hoef te wachten tot er iemand langs komt die me binnen laat? Mag ik ook een computer? Is er een telefoon voor mij? Vrij basaal allemaal) Maar ok, dit geldt niet voor iedereen. Sommigen werken wel hard. Maar sommigen menen ook onmiddellijk ‘exhausted’ te zijn nadat ze een mini dingetje hebben gedaan.

Wennen dus….en proberen me niet op te vreten. Blijven lachen en niet met grote dossiermappen gaan gooien.

Ook het leven als dependant expat husband is wennen. Taco doet wedstrijdjes met zichzelf hoe lang hij onder water kan zwemmen in het zwembad van het hotel en denkt ondertussen na over hoe de toekomst eruit moet komen te zien. Maar voor we dat weten moeten we eerst in de relaxte Afrika modus zien te komen. Vanavond is het al aardig gelukt. Visje gegeten aan het strand en verder maar zien hoe het gaat lopen….

vlindertuin

Vanuit een op zich zelf deprimerende hotel lobby maar opgeleukt door enige tientallen roetzwarte mannen die enthousiast schreeuwend Ghana-Brasil voetbal kijken hier een eerste berichtje! We zijn er... en tja wat zal ik er van zeggen. Ik voel me screamingly white tussen alle mensen hier, het is warm alsof je in de vlindertuin van de dierentuin loopt en ziet er allemaal toch heel anders uit dan gedacht. (armer, maar ook weer moderner soms, enorm veel verkeer en toeters, prachtige vrouwen met prachtige jurken en vrij chaotisch)

Ben vanochtend in een witte jeep met groot blauw Unicef embleem opgehaald van het hotel en heb bijna het hele kantoor een hand gegeven. De meeste mannen heten George dus da's makkelijk, maar verder kan ik ze nog niet zo goed uit elkaar houden. Maandag half 8 beginnen, maar morgen gaan we eerst op huizenjacht. Hopelijk vinden we snel iets, want zo'n hotel waar je geen spijker in de muur krijgt om je klamboe op te hangen is niets. Daarnaast dreigt de totale overprikkeling snel hier, dus een eigen rustig plekje lijkt me erg fijn.

Ik ben heel blij dat Taco er is. En verder hou ik me graag nog een beetje op de vlakte wat ik van dit alles vind haha. Ik weet het eigenlijk ook nog niet echt, maar het komt vast goed.

Ik heb wel een mobiel nummer: +233 (0)540958204. Op internet schijnen goedkope nummers te vinden te zijn die je hier voor kunt bellen, zodat het niet zo veel kost en jullie even een gezellig kletspraatje met mij kunnen houden!

Nog steeds 0-0 bij de wedstrijd hier. We gaan nog een biertje bestellen en meejuigen. Tot een volgend berichtje!

nog 1 x dag!

score van vandaag: 4 volle koffers met mijn hele hebben en houwe, 7 keer afvragen waarom ik dit ook al weer wil (valt mee toch?), 24 telefoontjes, 1 x beetje tranen bij afscheid, 2 rode koorts wangen, 5 potjes pesto nog meegenomen uit Sicilë ook in de tas gekregen en nog 1 dag lekker een dikke maillot, laarzen en zelfs handschoenen aan. Ik ben klaar om te gaan! Nog 1 x een borreltje drinken samen in de vensterbank met uitzicht over de Amsterdamse grachten en het is zo ver. Ik hou jullie op de hoogte! Daaaaag!!

genieten van de regen

Je land verlaten kan rare gevolgen hebben. Ik geniet van de regen en van het feit dat ik nog een keertje mijn rode regenlaarzen aan kan. Ik houd ineens van fietsen door straten waar ook trams rijden en veel toeristen lopen. En ik heb zin om heel lang met veel wind tegen door winderige polders te rijden. Maar daar hield ik eigenlijk altijd al van.

Ben bezig al mijn kleren in koffers te duwen. Om de kadootjes die ik heb gekregen van al mijn lieve vriendjes daar ook nog bij te proppen. En ben me aan het voorbereiden op veel tranen op Schiphol. Maar dan gaan we ook echt! En ik heb er zin in gelukkig. Want ik wil nu wel eens weten hoe warm het nou echt is in Accra. Wie mijn nieuwe collega's zijn. Hoe ons huis er uit zal gaan zien. Waar de leuke barretjes aan het strand met live muziek precies zitten. En hoe mijn leven straks zal zijn.