Een normale werkdag van mijn lokale collega’s begint om 4 uur. Als ze later opstaan, moeten ze door de verkeerschaos. Dat kan zo 2 uur duren, want de meesten wonen ver uit het centrum. Appartementen waar die rijke internationale stinkers in wonen in het centrum zijn er alleen vanaf 3000 dollar per maand.
Beginnen met werken om 6 uur, want anders moeten ze terug ook weer door de file. Er wordt veel gekletst en bij elkaar op de kamer gehangen. Deel van de werknemers heeft er überhaupt weinig zin in. Als je aan hun iets vraagt volgt altijd een diepe zucht en een moeizame blik. (wil je misschien een pasje voor me maken, zodat ik door alle deuren kan en niet steeds bij elke deur hoef te wachten tot er iemand langs komt die me binnen laat? Mag ik ook een computer? Is er een telefoon voor mij? Vrij basaal allemaal) Maar ok, dit geldt niet voor iedereen. Sommigen werken wel hard. Maar sommigen menen ook onmiddellijk ‘exhausted’ te zijn nadat ze een mini dingetje hebben gedaan.
Wennen dus….en proberen me niet op te vreten. Blijven lachen en niet met grote dossiermappen gaan gooien.
Ook het leven als dependant expat husband is wennen. Taco doet wedstrijdjes met zichzelf hoe lang hij onder water kan zwemmen in het zwembad van het hotel en denkt ondertussen na over hoe de toekomst eruit moet komen te zien. Maar voor we dat weten moeten we eerst in de relaxte Afrika modus zien te komen. Vanavond is het al aardig gelukt. Visje gegeten aan het strand en verder maar zien hoe het gaat lopen….
