Waarom ben ik hier? Deze vraag stel ik mezelf geregeld tijdens lange dagen op kantoor achter de computer. Vorige week heb ik het met eigen ogen kunnen zien waarvoor ik mijn allerbeste best moet doen. Voor deze mooie kinderen. Deze peuters met hun buikjes vol wormen, deze pubers die met z’n 60en tegelijk in een benauwd en bloedheet lokaal zitten en deze gezichtjes met soms lege ogen die pas een klein beetje gaan lachen als je ze kietelt en een klapspelletje met ze doet en ze hun eigen foto laat zien op de digitale camera. Sommige scholen waren beter dan anderen, sommigen hadden zelfs boeken of meerdere leraren. Maar sommige scholen, of liever gezegd sommige donkere, benauwde holen kreeg ik bijna tranen van in mijn ogen en kreeg ik de kinderen met geen mogelijkheid aan het lachen. Maar waarom zouden ze ook lachen als er niets te lachen is.
Ps. ik weet sinds kort wat 2003 Suzuki Grand Vitara EX 4WD 4dr SUV (2.5L 6cyl 4A), Alloy Wheels, AC, Power windows, locks, side mirror defrost, fog lights, hard spare cover betekent aangezien ik de trotse bezitter ben . Nu nog erin leren rijden alleen. De UNICEF driver die mee ging bij de koop om onder de moterkap te kijken enzo vond na de testrit dat ik beter en chauffeur kon nemen voor de veiligheid.... Een grove belediging uiteraard, maar met een kern van waarheid helaas. Maar goed, aangezien ik niet zo’n vrouw wil worden die nooit rijdt, maar daar wel aanleg voor heb, ga ik het er maar op wagen. Lekker door de kuilen in de weg raggen, geiten ontwijken, de totale anarchie op kruispunten opzoeken en bumperkleven en veel toeteren en driftige handgebaren maken, net als iedereen hier.
