Geen lifestyle verhalen dit keer maar serious business (ik word straks echt zo iemand die overal engelse woorden in gooit merk ik, irritant!). Maar goed, dit keer: werkverhalen!
UNICEF Ghana werkt samen met de Ghanese overheid om het onderwijs en de gezondsheidszorg te verbeteren. Ik werk in het onderwijs team, wat betekent dat ik niet zelf les geef maar moet proberen dat de plannen van de overheid zo zijn dat het de kinderen hier echt gaat helpen. Maar de plannen zijn er wel. Ze zijn prachtig, talrijk, dikke boeken en mooi geformuleerd. De praktijk is echter bijzonder triest. Na 6 jaar scholing kunnen de meeste kinderen niet lezen. Laat staan dat ze iets van rekenen begrijpen. Ze komen wel naar school, want er is gratis eten, maar ze leren dus vrij weinig. Vaak is er maar 1 leraar voor alle klassen. Er zijn te weinig boeken, de kinderen worden geslagen en het is kortom vaak een doffe ellende.
Vandaar dat ik vorige week in een meerdaagse planning meeting zat met alle partners waar UNICEF mee samenwerkt, zo wel overheid als NGO’s. En je gelooft je oren en ogen niet. Werken is hier zo anders! Een agenda waar je je aan probeert te houden, to the point zijn, constuctief je tijd gebruiken, een voorzitter die een gesprek leidt; het zijn allemaal dingen van een andere wereld. Toch zijn veel mensen wel gepassioneerd. Maar alles gaat heel, heel langzaam.
De middag is nog langzamer dan de ochtend. Een traditionale lunch hier is zo zwaar dat de deelnemers aan de vergadering na het eten zich lekker uitstrekken op hun stoel. De hoofden zakken langzaam opzij. Sommigen steunen nog omslachtig op een elleboog of kijken naar hun schoot en slapen met hun hoofd voorover gezakt. Heel onopvallend maar niet heus. Ik moet mezelf ook echt aan mn stoel vasthouden soms. Maar ik blijf wakker door de knikkende hoofden en rollende ogen te observeren.
En eigenlijk wordt er zelden wat besloten dus je mist niet veel. Als uitsmijter vandaag de twee uitspraken van de dag die me het meest zijn bijgebleven:
No that report will not be finalized this year, but next year. The director went to Mekka.
Maybe instead of giving the education district officers more textbooks we should pray that God will touch their hearts and they will take this up themselves.
