‘Je mist hier helemaal niks’, bezweert men me dagelijks. Het regent, het sneeuwt te veel, we krijgen een gluiperige regering, Aaf gaat weg bij NRC Next, er is geen leuke baan, geen leuke man en geen zonnestraal te vinden in Nederland zo klaagt men in koor.
Dat van die leuke man is sowieso niet waar, dat kan ik bewijzen, maar verder mis ik ook een heleboel. Feestjes met vuurkorven, huwlijken, groeiende kinderen, akelige break-ups die liefst door de week met veel wijn moeten worden besproken. Ik lig er helemaal uit. Daar helpt geen skype of lieve moeder aan. En dat al na 4 maanden, 4 en een half eigenlijk. Er van uitgaand dat ik hier 2 jaar blijf, moet ik straks met iedereen minstens een paar dagen en nachten bijkletsen inclusief logeren. Ik kan maar beter geen baan hebben dus tegen die tijd. En wie weet koop ik ook wel een vuurkorf, voor als het hard sneeuwt en regent en ik zin heb om Aaf in de Volkskrant te lezen op het balkon.
vrijdag 26 februari 2010
vrijdag 19 februari 2010
Peace education
Normaal sta ik alleen om 4 uur ’s ochtends op om in 1 keer naar Zuid Frankrijk te rijden. Maar hier hebben de Ghanesen bedacht dat het ook een prima tijd is om je op het vliegveld te verzamelen voor de eerste vlucht naar het noorden. Met half dichte ogen stond ik dan ook begin deze week verbaasd te kijken waar de andere mensen toch waren. Vlucht gecanceld bleek, dus hoera, weer in de taxi en terug naar bed.
Maar eind van de middag –christelijk tijdstip- ben ik toch in de lokale rammelbak naar het noorden gevlogen. Ik ging een driedaagse training bijwonen en monitoren die door UNICEF wordt betaald. Hoofdonderwijzers en regionale onderwijsambtenaren werden getraind om leraren hierna te trainen in het geven van peace education en conflict resolution. Iedereen die mijn scriptie heeft gelezen (afgezien van mijn moeder en misschien mijn vader dus niemand) weet dat dit mijn lievelingsonderwerp is.
Het noorden van Ghana is vrij onrustig. Er zijn veel conflicten tussen verschillende stammen, vooral over goede landbouwgrond, veel armoede en dus een potentiële bedreiging voor de vrede in het land. Sommige gebieden mag je als UNICEF staff niet eens komen zonder politie escorte omdat er zo vaak wordt geschoten. Peace education is context afhankelijk, maar heeft in Ghana als doel de nieuwe generatie te leren goed om te gaan met conflicten, begrip voor elkaars cultuur te krijgen en daarmee een basis te leggen voor samenwerking en uiteraard peace tussen verschillende (etnische) groepen. Lekker idealistische lange termijn oplossing dus, maar wel met goede resultaten in veel landen. En aangezien ik ‘focal point’ ben geworden binnen UNICEF op dit vlak zat ik dus 2 dagen onder een afdakje, tussen de kippen met 43 graden te luisteren. Plakkend aan mijn stoel, maar wel geboeid.
En daarna ook weer geïnspireerd, moe en blij teruggevlogen naar huis. Op naar de girls-only cocktail party van morgen waar ik mijn hoge hakken aan kan en mojito's ga bestellen.
Maar eind van de middag –christelijk tijdstip- ben ik toch in de lokale rammelbak naar het noorden gevlogen. Ik ging een driedaagse training bijwonen en monitoren die door UNICEF wordt betaald. Hoofdonderwijzers en regionale onderwijsambtenaren werden getraind om leraren hierna te trainen in het geven van peace education en conflict resolution. Iedereen die mijn scriptie heeft gelezen (afgezien van mijn moeder en misschien mijn vader dus niemand) weet dat dit mijn lievelingsonderwerp is.
Het noorden van Ghana is vrij onrustig. Er zijn veel conflicten tussen verschillende stammen, vooral over goede landbouwgrond, veel armoede en dus een potentiële bedreiging voor de vrede in het land. Sommige gebieden mag je als UNICEF staff niet eens komen zonder politie escorte omdat er zo vaak wordt geschoten. Peace education is context afhankelijk, maar heeft in Ghana als doel de nieuwe generatie te leren goed om te gaan met conflicten, begrip voor elkaars cultuur te krijgen en daarmee een basis te leggen voor samenwerking en uiteraard peace tussen verschillende (etnische) groepen. Lekker idealistische lange termijn oplossing dus, maar wel met goede resultaten in veel landen. En aangezien ik ‘focal point’ ben geworden binnen UNICEF op dit vlak zat ik dus 2 dagen onder een afdakje, tussen de kippen met 43 graden te luisteren. Plakkend aan mijn stoel, maar wel geboeid.
En daarna ook weer geïnspireerd, moe en blij teruggevlogen naar huis. Op naar de girls-only cocktail party van morgen waar ik mijn hoge hakken aan kan en mojito's ga bestellen.
zondag 14 februari 2010
The Lord is everywhere :-)
Sommige Ghanesen denken dat…
Als je geboren wordt in Europa de overheid vanaf die dag begint met het bouwen van je huis voor later.
Mensen 126 kunnen worden, dat gebeurt vrij regelmatig zelfs. Als het dan toch je einde is kan je maar beter een gezellige grafkist nemen.
Een kruidendrankje van de spiritual master verhelpt alle kwaaltjes.
God will provide. Kwestie van genoeg bidden. Of je winkel de goede naam geven.
Het doodnormaal is om de verzamelde werken van Shakespeare aan je te verkopen terwijl je in de file voor een stoplicht staat. Of wil er iemand misschien een fotootje van Jesus?
Voor meer verbazingwekkende foto’s kijk op:
http://www.facebook.com/album.php?aid=217239&id=745230056#/album.php?aid=217239&id=745230056&ref=share
al moet je dan wel een facebooker zijn. Alle foto credits zijn overigens voor Liam Tayler. Even klappen voor hem.
Als je geboren wordt in Europa de overheid vanaf die dag begint met het bouwen van je huis voor later.
Mensen 126 kunnen worden, dat gebeurt vrij regelmatig zelfs. Als het dan toch je einde is kan je maar beter een gezellige grafkist nemen.
Een kruidendrankje van de spiritual master verhelpt alle kwaaltjes.
God will provide. Kwestie van genoeg bidden. Of je winkel de goede naam geven.
Het doodnormaal is om de verzamelde werken van Shakespeare aan je te verkopen terwijl je in de file voor een stoplicht staat. Of wil er iemand misschien een fotootje van Jesus?
Voor meer verbazingwekkende foto’s kijk op:
http://www.facebook.com/album.php?aid=217239&id=745230056#/album.php?aid=217239&id=745230056&ref=share
al moet je dan wel een facebooker zijn. Alle foto credits zijn overigens voor Liam Tayler. Even klappen voor hem.
donderdag 11 februari 2010
Big Apple
Nog een paar weken en ik ruil mijn auto, personal trainer en kamer hier in voor gele taxi’s, rokerige jazz clubs en joggen door Central Park. Voor eventjes....
Geen idee waarom het daar de Big Apple heet eigenlijk, maar ik kan niet wachten om de stad van Carry en Big verder te gaan verkennen. Ben twee keer in New York geweest en tot mijn eigen verrassing eigenlijk vond ik het helemaal het einde. Niet om levenslang te wonen, -ik wil toch wel graag een tuin later- maar wel voor een maand.
In april en juli verlaat ik dit continent voor een cultuur shockje in New York. Waarom zou je tenslotte cursussen kiezen die in Sierra Leone of Lagos zijn, als je ook kan studeren aan NYU?
Extra bonus is dat Amerikaanse vriendin uit Rome die ik de afgelopen 10 jaar maar 2 keer heb gezien me haar kind komt showen. En als ketchup op de hamburger komt Taco ook om mijn creditcard te beheren op 5th Avenue. En om te fantaseren over een leven als New Yorkers natuurlijk en even net te doen alsof we daar wonen....
Geen idee waarom het daar de Big Apple heet eigenlijk, maar ik kan niet wachten om de stad van Carry en Big verder te gaan verkennen. Ben twee keer in New York geweest en tot mijn eigen verrassing eigenlijk vond ik het helemaal het einde. Niet om levenslang te wonen, -ik wil toch wel graag een tuin later- maar wel voor een maand.
In april en juli verlaat ik dit continent voor een cultuur shockje in New York. Waarom zou je tenslotte cursussen kiezen die in Sierra Leone of Lagos zijn, als je ook kan studeren aan NYU?
Extra bonus is dat Amerikaanse vriendin uit Rome die ik de afgelopen 10 jaar maar 2 keer heb gezien me haar kind komt showen. En als ketchup op de hamburger komt Taco ook om mijn creditcard te beheren op 5th Avenue. En om te fantaseren over een leven als New Yorkers natuurlijk en even net te doen alsof we daar wonen....
dinsdag 2 februari 2010
Op een onbewoond eiheiheiland....
Ik heb dan wel geen drop en stroopwafels, maar ook geen punaise in mijn voet voor dag en dauw. En er zijn wel andere pretjes in het leven hier. Een lang weekend op een onbewoond eiland bijvoorbeeld.
Eerst maakten we een scene op het vliegveld die goed zou passen in dat tvprogramma waarin ze mensen filmen op Schiphol. Zo’n scene waarbij mensen naar elkaar toe rennen en het karretje bagage vervolgens meters verderop in een muur belandt. En waarbij ik WEER bijna gearresteerd werd, omdat ik langs de mannetjes met geweren wilde glippen aangezien het wachten wel heel lang duurde.
Maar het eiland was très romantisch en een beetje huwelijksreisachtig. Met vloed moest je door het water er heen waden. We hebben een grote krab gegeten en veel gin tonics gedronken.
Er bleken toevallig ook wat vriendjes en vriendinnetjes mee te gaan op dit romantische weekend, maar dat was eigenlijk ook heel gezellig.
Er was zelfs een mini tvtje van 10 bij 10 cm in het dorpje in de buurt, waar we voor 20 pesoas van achter in een hutje naar wat voetbal/witte sneeuw konden kijken (Ghana verloor de finale).
Dit laatste was uiteraard niet zo très romantisch en huwelijksreisachtig. Dus ik denk dat we nog een stuk of 100 keer terug moeten gaan. Want iedereen uit de jaren tachtig weet: Drinkt met je billen bloot, melk uit een kokosnoot. Je wordt vanzelf groot. Op een onbewoond eiland. Zijn alle dagen fijn. Op een onbewoond eiland. Daar zou ik willen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)