Almost driving home for Christmas

This is my third harmattan-season. Harmattan is a dry and amazingly dusty West African wind. It blows sand from the Sahara into Ghana, blocking the sun and making Accra a hazy, dusty city, cooling it down and covering it with amber coloured sand. This time of the year, the humidity drops up till the level that it actually makes sense to straighten your hair. It makes people stay in bed longer ‘because it’s too cold to get up’. And it makes my security guards wear their ski-jackets and hats.

‘But this is Africa, how cold does it really get’, one may ask, thinking that Ghana is on the equator. 'Well', I would answer, 'at night now it gets as cold as a shivering 26C. And during the day we are freezing, with just 30C.' My colleagues complain that the cold makes their skin crack and pity me for being from 'a cold country like this'. So yeah, time for woollen cardigans. I even wear jeans and shoes these days, getting ready for some real winter weather next week. Bring on the snow and hot chocolate for some home sweet home time. I can't wait to ride my bicycle, kiss my friends and family and spend some time in my pyjamas, drinking wine and secretly eating all the cookies from the Christmas tree.

Missie bij de missionarissen

Op het moment dat ik achterop een brommer zat, met achter mij een levende kip, zielig tokkend met zijn pootjes vastgebonden aan het spatbord, overviel me een intens geluksgevoel.

De ene dag was ik nog onderdeel van het expatleven met z’n bakken vol poen en decadente feestjes die steevast eindigen met je kleren aan in het zwembad van de gastvrouw/gastheer. De volgende dag hobbelde ik door het stof over een klein paadje waar geen auto’s kunnen komen. Op zoek naar een mini dorpje van mud-hutjes waar herderskinderen leren lezen en schrijven door het programma waar ik aan werk. En daarmee leren hoe ze beter voor zichzelf en hun toekomstige kinderen kunnen zorgen. En wellicht iets minder schrijnend arm kunnen worden. Schrijnend arm. Hoe nietszeggend kunnen twee woorden zijn. Maar ik bedoel geen schoenen of slippers hebben terwijl het donker rode zand kookt. Of de continue angst om een oogst die kan mislukken en 3 van je 7 kinderen die dan dood gaan.

De scholen zagen er goed uit, ook al waren de lessen onder een boom. De kinderen leken blij, de juffen en meesters gemotiveerd. En ook de logboeken en financiën leken in orde.

In de middag gingen we langs bij familie van mijn collega die oorspronkelijk uit deze uithoek van de wereld komt. Zittend in de schaduw onder een boom observeerde ik de vrouwen. De oudsten tandeloos, hun borsten laag en met afgetrainde lichamen van het werken. Malen, stampen, oogsten, hakken. De godganse dag. Ik zat er bij en lachte onnozel. Overdacht hoe ik beleefd het zelf gebrouwen mengel in de kalebas voor me kon weigeren zonder onbeschoft te zijn en probeerde te helpen bij het pellen van de mais. De kip leefde nog en liep vrolijk te kukelen, maar zijn braadvuurtje werd al gestookt.

’s Avonds liep ik in de pikdonkere nacht door het dorpje opzoek naar bereik om mijn liefste te bellen. Vlakbij de kerk had ik beet. Ik vertelde hem over de tinnen glazen schnapps die ik had gedronken met de missionarissen uit de missiepost waarin we sliepen. En over de 1000 insectenbeten, de kakkerlakken die knisperend rondrenden in mijn kamer en dat ik –voor even- voor geen goud terug wilde naar mijn luxe leven in de hoofdstad. 

Harembroek

zij:‘liefje, als we dan dus straks gaan trouwen he?... wat vind je dan mooi wat ik aan trek?’

hij: ‘mmmmmm….. naja, maakt me niet zo veel uit….. als het maar niet…(twijfelend of dit de goede kant op gaat) euuhh….zo’n euuuhhh…. bbbbroek is.’ (trekt vies gezicht)

zij:‘wát voor bróek?’ (bijtende toon, klemtoon op broek)

hij: ‘Je weet wel. Zo’n wijde, zo eentje die je altijd thuis aan doet’ (afkeurende blik, angstige ogen ivm bang voorgevoel dat dit gesprek inderdaad de verkeerde kant op gaat)

zij: (rechtop in bed) HUH? Een harembroek bedoel je? Dat was heel HIP hoor anders, jaaaaa. Ok, nu misschien niet meer nee, maar wat kan ik daar aan doen hier in de bush bush en het zit gewoon lekker. Maar moet ik dan altijd iets aan waarin je mijn kont kan zien? Jeeetje heeeeejjj, naja zeg’. (gespeelde verontwaardiging over zoveel seksisme. Vooroordeel bevestigd: strak en kort, never change a winning team)

en dan pruttelend: ‘Maar nee, ok, dat was ik niet van plan nee…’ Ik dacht meer aan een jurk ofzo’

hij: ‘Een jurk? Trouwen vrouwen niet meestal in een rok dan?’

zij: 'Een rok is de helft schat, een jurk is als je maar 1 ding aan hebt. Boven en onder het zelfde.’

hij: (Blij) ‘Ok ja, nou dat vind ik leuk ja, als je een jurk aan doet, dan zie je er altijd lekker uit, dus dan zeg ik wel ja.’

Oppervlakkige moraal van dit verhaal: vermijd op je trouwdag (uiteraard niet op andere dagen als je daar zin in hebt) de men repellers lijst (=jumpsuits, harembroeken, klompachtige schoenen, witte leggings, schoudervullingen, alles wat gifgroen of geel is). Deze lijst is mijn eigen empirisch geteste lijst, maar ik beweer onder geen beding dat hij volledig is. En mijn huispak met enigszins verlaagd kruis blijkt dus ook in die categorie te vallen. Dat was eigenlijk wel te verwachten, al had ik nog niet overwogen er in te gaan trouwen. Vriendin N schreef laatst dat de nieuwe overall trend er bij haar niet in kwam en denk dat deze ook zonder testen op de lijst kan.

Onderliggende diepere laag van dit verhaal: ik mis hem. Hij zit weer in dat verrekte vliegtuig naar huis.

How Chinese dictators inspire me sometimes to think big

Sometimes you have an unlucky day. Like when you eat something, but a fly landed on your food before you eat it. And that fly happened to have had dirty little feet because it had been on someone’s contaminated feces before. And then you may think you are eating a delicious steak but really, you are eating a little ticking bomb that will cause some SERIOUS stomach cramps. And then you end up having an unlucky week. Or almost 2 weeks now in my case. And you spend one whole night on your knees in the washroom in an old, dirty Air Nigeria plane, up till the point that you think you have figured out which of the Russian words on the door of the washroom means ‘smoke alarm’. (Don’t ask me why the plane was Russian, or whether that means it was not good enough anymore to fly in Russia but is still fine in West-Africa, I don’t want to know). I could have been wrong anyway, probably smoking is allowed on planes in Russia.

Surprisingly a nearly deadly amount of antibiotics didn’t do the trick for long. Thinking I would be fine, I flew up north again for some field work, but shivering with fever I flew back to Accra again after a few days. So, unlucky it was. But good thing my friends always look at the bright side of things. Friend J sent me an email recommending to ‘at least enjoy feeling nice and skinny’, which made me laugh and think about Mariah Carey.

And another friend who works on water and sanitation issues is happy I now appreciate more her efforts in promoting hand-washing with soap and building more toilets so people don’t go to the bush everywhere. In my feverish dreams I was thinking about Mao though (I know, that sounds really random, but let me explain). I thought about how besides the death of millions of people, Mao Zedong was also responsible for one of the greatest bird massacres in history. Here’s a little bit of history for you:

In 1958 Mao Zedong declared sparrows an enemy of the state and started the Kill a Sparrow campaign as they ate all the grain seeds, causing disruption to agriculture. Peasants were told to go out to the fields, screaming at the tops of their voices and making noise in every possible way using pots and pans. The birds were frightened and took off, and since the noise went on steadily, the sparrows did not dare to land. People also carried tall sticks and chased away birds from the trees. Constant flying and escaping exhausted the sparrows soon and they simply fell down and died. The method was highly effective, and millions of sparrows were slaughtered.

Brilliant right? Ok, not really actually, as it caused a famine that killed 30 million people as sparrows in fact eat more insects than seeds and those insects now ruined the food production. But I was thinking it would be an excellent idea to do something similar with flies. And we may want to include the mosquitoes too. It will be the end of malaria and typhoid and God knows what other diseases causing stomach cramps. Just a little free piece of advice here for my colleagues in the health section of UNICEF or anyone else who wants to take it up and get famous. Please mention me and my spaced out feverish dreams in your memoirs though, that would be much appreciated.

Nl herfst blues

Soms betrap ik mezelf op gedachten die tegen de afspraak zijn en waar ik maar beter niet aan kan beginnen. Hersenspinsels waarvan ik mijn handen tegen mijn oren moet drukken en heel hard ‘nee nee nee nee’ moet roepen, om ze te verbannen en niet meer over na te denken. Maar het lukt niet altijd. Soms wil ik gewoon geen ontslag nemen. Wil ik hier blijven. Of nog beter, naar een ander land. Een nieuw avontuur. In een vluchtelingenkamp werken in Somalië. Of het Pray-gedeelte van Eat Pray Love uitproberen in India. Een tijdje in New York wonen. Zeg nou zelf, beter dan vanaf januari de herhalingen van As the World Turns kijken, boodschappen doen, eten koken en vacaturesites bekijken om de zoveelste brief te schrijven waar nog 300 man op reageren (en nee, ik overdrijf dit niet, dit is een zeer realistisch toekomstvisioen op een herfstige dinsdag in september).

Dit alles maakt me soms een beetje ongerust. En het maakt dat ik niet zo leuk iemand ben om een lange afstandsrelatie mee te hebben. Want ik zeur en klaag. Terwijl ik als professionele lange afstandsrelatiehouder weet dat die alleen varen bij positiviteit, toekomstplannen maken en heel, heel veel bellen, skypen en uiteraard CO2 vervuiling. Mensen vragen me vaak ‘hoe wij het toch doen’. En dan voel ik me even het orakel van de succesvolle lange afstandsrelaties. Yvon had me eigenlijk moeten bellen om boer Frank en Anita wat advies te geven hoe de afstand van de boerderij naar Utrecht te overbruggen.

Ik had ze dan verteld dat je afgezien van een passionele grote liefde, alles moet blijven delen, zelfs de meest lullige kleine details over je leven en wat je meemaakt, wat je denkt en hoe je je voelt. En dat je veel leuke tripjes moet plannen waar je naar uit kan zien. En de laatste gouden tip is dat je een einddatum moet hebben. En dat je die dag niet mag verschuiven. Maar dat niet verschuiven, daar zit ‘m mijn achilleshiel. Hier ben ik al een keer de fout in gegaan, al heb ik het geluk de meest flexibele en liefste verloofde te hebben, die mijn levensgeluk soms zelfs boven het zijne stelt. En die eigenlijk best in is voor een tijdje een nomadisch leven in verschillende landen, ware het niet dat hij zijn baan zo leuk vindt.

Maar aan alles komt een eind, ook aan mijn levensgeluk zonder hem bij me elke dag. Dus het is eigenlijk tijd. En ik zie enorm uit naar wonen in het zelfde huis. Dat er altijd water is en elektriciteit. En dat we gezellig samen kunnen ontbijten. Dat mijn lieve familie en vriendinnen in de buurt wonen en ik mijn facebook account kan opheffen daarom. En dat ik als baanloze straks hun zwangerschapsverlof kan mee uitzitten in de Coffee Company. Dat ik minstens 3 paar nieuwe laarzen mag. En een iphone, at last.

Maar het valt niet mee. Daar wilde ik eigenlijk alleen maar even over klagen hier. En als hij er niet was, ging ik met geen 10 paarden van de natste zomer naar de slapste winter verhuizen straks. Want zaterdag ga ik ineens weer naar Senegal, en de week daarna naar de grens met Burkina Faso. En daarom vind ik mijn leven hier best wel geinig eigenlijk en hou ik het nog makkelijk even uit zonder het moederland. Ik wou dat ik zelf een orakel had, want een wijs toekomstadvies of nog beter, een goddelijke openbaring, zou welkom zijn. Wordt het dit:








Of toch meer dit?

You don't know the Thing. I'm teaching you the Thing

Small girl. I love it when people call me that here. Much better than ‘Obruni’ (white man) , or ´Mama´, or worse ´White´. ´Hey White, you can´t park here´ (random men on the street who decide they have a say in where I can park). Imagine saying that the other way around. Or ´Mama, please, something small for your friend´ , (those poor boys that take you by surprise splashing water on your window at the traffic light and wash the car).

But lately, I have been a bit confused. Whenever someone calls me small girl they add ´you don´t know the ting´, look me up and down and smile . What is that supposed to mean I kept wondering for a while. What Ting, or Thing? And I would just smile politely. Innocence is bliss.

But then I read this report on teenage pregnancies. The last page included recommendations from district education officers on how to prevent teenage pregnancies which is a huge problem here, causing girls to drop out of school. At first it made me furious as one of the suggestions was that girls should be wearing more proper clothes, so teachers (!) and boys were less tempted. Sure. I´m not even going to comment on that one as this argumentation upsets me too much.

Another recommendation was that the song ´ Small girl, you don´t know the thing´ should be banned from the radio as it causes bad behaviour. That, of course, triggered me and I did a little google search. And now I hear this song everywhere on the radio. And even though the video is provocative and as an educationalist that tries to improve gender sensitive schools I shouldn´t approve it, it gives a fairly good impression why they give me dirty smiles these days when calling me small girl. And it´s a master class in some lovely dirty Ghanaian dancing. Enjoy.

Saturday nights Accra-style

Living in a somewhat boring city full of expats results in two things. One: many people start binge drinking. Two: people look for entertainment in various other ways, eg watching all episodes of Cold Feet in one weekend, train for marathons, develop a passion for baking or –my favorite- organize costume parties. Never in your life would you have time to sew an outfit and look for accessories for weeks in different markets. And considering that most of my friends moved here with one or two suitcases with boring work clothes, it’s not easy to dress like an Alice in Wonderland character, Don Draper or one of his classy ladies, a Cowboy, Chinese Year of the Rabbit, a Ghanaian Chief or a Rubik Cube.

But here, with all the help cooking, ironing, washing, cleaning, driving you, there is plenty of time for such fun things. And people really go out of their way. Just sharing some of the gems:








So after my delicious nespresso this morning (seriously, after 2 years of watery nescafe this new gadget produces liquid gold!) I'm on a mission today to find a water pistol for my cowboy outfit for Friday's party.

But before you may think that dressing up is restricted to bored expats: I'm taking my (cowboy) hat off to my friends who managed AGAIN to get into this super expensive but fun 3 day Dutch music festival for free. Last year dressed up as bee-keepers, this year they are "grass-specialists" keeping the grass at the festival fit and green even after thousands are dancing on it. Sure. Oh and the grass-specialist on the left is marrying us next summer.

Community Vocational Training Centre Nima

BlackStar Masterplan

Net nu ik al weer me langzaam aan het voorbereiden ben op een leven zonder constante 30 graden, maar in de regen op de fiets en zonder ‘eeeiiih small girl, you look fiiiiine-oooohh’ en andere lieflijk Ghanees commentaar op straat, bedenkt mijn fiancé op de valreep een slinkse truuk om ons voorgoed aan Ghana te binden. Hij heeft zich begeven in de wondere wereld van kvk nummers, investeringen, proto-types en importbelastingen en werkt met een tomeloze energie aan de uitvoering van het masterplan “Taco en zijn vriend en zakenpartner Sebastiaan worden miljonair’. En wel door alle yuppen en aanverwanten van Amsterdam en omstreken een hippe duurzame fiets van bamboe te verkopen. Geproduceerd in Ghana door Ibrahim de vrolijke dreadlock Ghanees en zijn werknemers die daar een goed salaris voor krijgen.

















Dit masterplan kan ik uiteraard alleen maar ondersteunen, zeker aangezien ik straks op Taco’s zak ga teren. Maar voor de fietsen in grote getalen te vinden zullen zijn, moet er wel eerst wat geld geïnvesteerd worden. En aangezien ik mijn spaargeld wil bewaren voor een bruiloftsfeest en inrichting van nieuw huis en andere kleinburgerlijke dingen moet het durfkapitaal gewonnen worden in de ASN Bank duurzaam ondernemen wedstrijd. En daarvoor, lieve lezers, heb ik jullie nodig. Voor een stem op dit goeie plan, zodat de concurrentie teleurgesteld zal afdruipen na dit massieve stemmingsoffensief. En zodat ik niet op maandagochtend gratis hoef te trouwen met een Nibbit chips ring om daarna mijn tent onder de Magere Brug op te slaan. Ga daarom please please even naar deze website en stem op dit project (NB je kan ook fan worden, maar het gaat uiteindelijk om de stemmen, dus vergeet niet te stemmen).

En koop straks natuurlijk ook zo’n mooie fiets als ze echt in productie zijn. Want fietsen in de regen is misschien niet zo, maar je zal wel nageroepen worden dan: ‘eeeiihh coole gast/chick, wat heb jij een mooie fiets-heeeey!

Snakes or fluffy towels

Rainy season at a refugee camp: tents flood, the mud is up to your knees, your clothes don't dry, snakes like to stay warm in your tent, textbooks in schools get wet and children are coughing and sneezing and can't hear what the teacher says because the rain is pouring so loud on the roof. And yet the kids keep laughing and make fun of these two white girls who try to entertain them teaching them songs in strange languages and do little dances and clapping games with them as there is nothing else to do and nowhere to go.

No high-level cluster meeting, no coordination meeting or joint fundraising proposal to write, but just being stuck in a classroom for hours as the rain just would not stop. At the end of the day I got into the white car, drove to my hotel full of dry, fluffy towels and felt awful and strengthened at the same time. And ashamed. My government is cutting funds that should be going to these children. Hand clapping games and silly Dutch songs will not get them anywhere in life and they deserve better. For crying out loud.

Shorts from Makola

Makola market is a city on its own. You can buy everything you could possibly think of (ok, maybe not an iPad or real Louis Vuitton bag, but anything else, from Chinese Christmas decorations to pink toilet paper with My Little Pony on it to cute woolly puppies you want to take home and cuddle). It’s a mess of tiny, dodgy streets, overcrowded multi storey buildings and shady businesses. People die here under the stairwell and babies get born in dark little sheds in the maze. It smells like warm garbage and open gutter and you can get a haircut everywhere on the street or be blessed by a voodoo priest at the same corner. So, yes, always a nice Saturday morning activity to go there.

In one of the container shops I tried on two pairs of shorts. Trying on clothes here is always a recipe for disaster. More often than not you won’t even be able to put it on, as your skin is too sticky and sweaty and the dress gets stuck around your head, zippers don't move and you think you are going to faint behind that see-through sheet that is actually defining the fitting room but is really the sheet that covers the toilet. But anyway, I managed to try on two pairs of shorts.

‘Which one should I take’ I sort of mumbled out loud while looking at both of them. The girls in the shop didn’t hesitate. ‘The blue one makes your booty look waaaaay bigger’. For a moment I was confused. But then again I realised I have had this happen before and how much I love this country. ‘But is that good or bad’, I asked, just to be sure. ‘Madam, of course that’s good. Take the blue one, men like big booties not small small booties’. And so I did. Leaving behind my gym membership card, and secretly sticking out my bottom a bit more while bringing back my shoulders.

Schizophrenia from camp to campo di fiori in 24 hours

Over hoe ik ooit prinses dacht te worden

Soms vergeet je dingen, maar als je je ze dan weer herinnert, dan snap je niet hoe je ze ooit was vergeten. Hoe lekker pizza bianca kan zijn. Dat ik eigenlijk toch echt als Italiaanse geboren had moeten worden. Hoe gay alle Italiaanse mannen zijn in hun mega strakke pakjes gestreken door hun moeders. Hoeveel ik van Rome houd. En dat ik vroeger heb uitgerekend of het mogelijk was dat ik met Willem-Alexander zou trouwen. Qua leeftijd dan bedoel ik. Ik wilde namelijk perse een prins, maar maakte me zorgen dat er zo weinig van mijn leeftijd waren. Kan me alleen niet meer herinneren of ik het leeftijdsverschil te groot of acceptabel vond, maar ik gok te groot voor een 6 jarige uit 1980. Maar wie weet wilde ik voor 1 keer geboortejaar 1967 door de vingers zien, want ik wist dat de prinsen, zoals gezegd, dungezaaid waren. En die Engelse prinsen, die kon ik toen niet verstaan, al kost me dat nog soms moeite.

En ik las weer een column van Aaf in het vliegtuig terug naar Accra en bedacht me weer wat het toch leuk zou zijn als ik haar zou kennen. Dan zou ik de hele dag in een deuk liggen. Terwijl ik nu, afgezien van tijdens het lezen van haar column, niet bepaald in een deuk lag. Eerder een beetje in de kreukels. Gelukkig waren daar Gooise Vrouwen en Casablanca, beiden een aanrader overigens. Om mijn reputatie te beschermen vertel ik niet mijn voorkeur. En ik herinnerde me ineens weer dat ik Linda de Mol een heel geestige actrice vind. En dat ik haar ook wel zou willen kennen, want dan kreeg ik misschien wel businessclass tickets Accra-Amsterdam elke maand. Hoe had ik dat ooit kunnen vergeten?

Elvis moves on the work floor

Work meetings here often have a slow start. First you do introductions of participants. Then you pray, you listen to opening statements by important people. Or semi-important people who can not be by-passed. By the time you talk business people are sleepy, read the newspaper under the table, or full-out sleep, leaning on one arm, not even trying to hide their closed eyes.

But then there are Energisers! The best thing ever. I used to think energisers were drinks that made you run longer. But I learned here energisers are way more fun than some sugary drink.

An energiser here means that one of the participants volunteers and does either a funny dance, sings a song or makes people write their name with their hips. This last one is my favourite as for most people this looks like some exaggerated Elvis moves or some very unsubtle reference to sex and of course this causes a lot of laughter.

Interestingly, nobody is bailing out and all participants fanatically follow the leader in front of the group. If you’d do the same thing in a meeting with Dutch government people I'm guessing they would get nervous and say there is no way they will participate in such a childish thing. Truth is they are scared they can not dance of course. And that’s because we don’t dance enough around the bonfire.

I won’t withhold today’s energiser from you. We could stay in our seats though. It was a story.

"A boy was of the right age and wanted to get married. He found a nice lady and presented her to his father. But the father said; "oh sorry, you can’t marry her. She is your sister". His father had had some sort of affair and she was the result. (*all participants laugh out loud*)

So the boy went away and found a new lady. But when he presented her to his father he got the same response. “You can’t marry her, she is your sister too”. (*at this point all participants laugh out even louder*)

The boy was sad but he found a new lady. But again, the father said she was also his sister. So the boy was getting desperate and went to his mother and told her the whole story. But the mother said; “oh son, don’t worry be happy. You can marry all three of them because you are not your fathers son”. (*Participants stay quiet and make upset noises*).

But at least, they were all wide awake. A story about sex did the trick today, but I'm hoping to learn a sexy dance in tomorrow's meeting :-)

Camping with UNHCR

A refugee camp gives you much food for thought. Not only the obvious thoughts like ‘wow this is really really sad’ or ‘wow imagine this was me living here and my only belongings were that bag of dirty clothes’. But also ‘oh my God, what should we do’. And ‘oh my God, I never knew refugees could be difficult and demanding’. 

In a country where many people still live on less than a dollar and 25 cents a day it is hard to expect the Ghanaians to be really welcoming to even more poor people from Ivory Coast to share the scares resources with. Yet, that doesn’t even seems to be the problem at the moment. Surprisingly one of the ministers even warmly welcomed them last week. But some Ivoirians are somehow under the assumption that they will get a nice house when they get here. So when they see the UNHCR tents on the hot and dusty camp site, they refuse to get out of the bus. And they don’t like the maize and beans and would rather eat cassava and complain about this. Everybody who reads this blog regularly knows that I am not a huge fan of most Ghanaian local dishes. I guess I just never had imagined I had something like that in common with a refugee from a country where they possibly chop off your head with a big knife…

Crappy buses and trucks older than mankind, loaded with hundreds of people and tons of colourful luggage on the roof cross the border with Ghana each day now. They slowly make their way through the potholes in the road and dangerously lean towards one side sometimes, almost tipping over. People’s heads and arms stick out of the windows as there are way too many of them on one bus. Nobody but some UN cars drive the other way, towards Ivory Coast. It’s mainly women and children who are coming. Their husbands stayed behind to protect their property or fight back home. When I was looking at the choked border town I suddenly felt propelled from nice and quiet Ghana, where people pray to Allah and God hand in hand and couldn’t be bothered to fight each other because of their ethnic group or political affiliation, into the reality and results of a brutal conflict in the neighbouring country. Women and children fleeing their homes because they are scared to be raped. Or scared somebody may kill them. 

Walking around in the camp was a bit embarrassing. Many UN agencies and organisations had been walking around there already and I was afraid another white car and another white face raised expectations that could not be met even higher. I wanted to talk to people but was scared they would ask me for things I couldn’t give to them. Some people said ‘thank you’ which was even more embarrassing as I haven’t done anything. Then a little boy and his two sisters invited me in their tent as le soleil was too hot the boy said. There was nothing in their tent but some blankets and a sleeping baby. In my poor French I asked him about his school at home. It had been closed for a long time he said, but he used to have books at home to study. His favourite subject was history. And I realised that, besides the different food preferences, liking history was my second thing in common with this little boy. And that we should really quickly get 10.000 copies of the set of French textbooks we have in the office and distribute them.

Mollen

Ik weet wie de Mol is. En dat is een verschrikkelijke RAMP. Want ik ben nog maar bij aflevering 4 op uitzendinggemist. Iedereen die niet Wie is de Mol kijkt zal hierover zijn schouders ophalen en wellicht zeggen dat die kernreactors die telkens bijna ontploffen in Japan pas echt een ramp zijn. Maar echt, jullie vergissen je. Prioriteiten mensen, serieus. En het is nog mijn eigen schuld ook. Had ik maar aan het werk moeten gaan op deze maandagochtend in plaats van een rondje maken langs al mijn favoriete blogs.

Ik las alleen de eerste zin –Patrick is de Mol- en de grond zakte onder me weg. NEEEJ. NEEHEEE. Hoe kan ik mijn hersenen wissen? Hoe zat het ookal weer met de Eternal Sunshine of the Spotless Mind? Dilemma is of ik nu toch nog verder zal kijken. Dat klinkt eigenlijk als tijdsverspilling. Maar ik zat me juist zo verschrikkelijk te verheugen op dat ik vanmiddag naar huis ga en weer achter mijn laptop kruip voor een aflevering. Het is een beetje als toen ik bijna mijn tentamens niet haalde door het nieuwe boek van Harry Potter. En ik heb het ook gehad met de Ondekking van de Hemel. Het enige waar je aan kan denken is ‘hoe kom ik zo snel mogelijk thuis’ en ‘met welk excuus kan ik mensen zo snel mogelijk de deur uit werken/afpoeieren aan de telefoon’. Ga denk ik toch maar in denial, al is het maar om mijn girls crush Anna Drijver nog wat meer te zien. Maar behoorlijk mislukt is deze maandag al wel. En het is pas kwart over 8.

Oscar for best short film goes to...

Schools in Ghana. Sometimes they are fun and the kids seem happy. But more often after a visit I feel like crying as their eyes are hollow and the teacher’s cane seems to be the only teaching material that is used in the school. As you can see from this video (shot by my fiancé; I cut out most parts where he zoomed in on my legs and other body parts) Ghana is still facing numerous challenges, particularly concerning the quality of education. Due to the rapid increase in school enrolment after the abolishment of school fees, classrooms have become over-crowded in many areas. Half of public primary schools do not have latrines and nearly 40 percent of them do not have running water. Schools generally lack textbooks. Less than 60 percent of primary teachers have had proper professional training. And teachers just make the children repeat, repeat and repeat. Which is clearly not very effective as after 6 years of primary school only 36% can read and write.

But the kids make me smile too. And I really hope that our work contributes to a slowly but steady change in the educational system. A change towards a more child-centred pedagogy which makes the children enjoy learning new things. And a system which helps them develop their full potential, encourages them to participate in class, ask questions and express their opinions. But it’s a long way to go.

Upper East Region I love you

The art of cooking

Seamstresses can make perfectly fitting dresses here, just by looking at your body and looking at a picture of a dress you like in a magazine. And some cooks can do the same thing by looking at a picture of a plate of food or by just reading the menu and assuming what would be the ingredients. But sometimes they make a tiny little endearing mistake. Friend E is American and therefore needs her burgers every once in a while. When we had lunch together last week she ordered a vegetarian burger. But this attempt to be a bit healthier than eating a normal burger turned into a weight watchers meal. She got a bun with a bit of lettuce and ketchup. And no, they didn’t forget the vegetarian burger, because they had no such thing. Friend C had a cook who proudly announced he had made crème caramel for dessert. But really, it was a fried egg with some jam on top. I’m guessing she ate the whole thing not to disappoint or discourage him.

And again, same American friend E was all excited the other day about the cheese nachos with guacamole on the menu. She ordered them, but they were covered with rasped carrot. We wondered how that had happened. After some deliberations (do they like carrots on their nachos here?) we settled on that it must have been the interpretation of the orange cheddar cheese of the picture. We didn’t settle on whether it’s the American's own fault though, as they don’t know how to make cheese. But really, órange?

Honorable title of Mother

In the category of 'wow is this my life? and 'only in Africa' I found myself learning all about birth and delivery today in the UNDP office. Yes, you read that right. In the office, so with colleagues. My dear friend C is leaving Ghana tonight to go deliver her baby in Canada, but not before her female colleagues had thrown her a surprise baby shower. And surprising it was.

Where normally people here get already all giggly by even the slightest suggestion of sex and are uncomfortable seeing a little glimpse of underwear peaking over your pants, today we openly discussed all there is to know. Men were ordered to leave the room and about 25 women gathered in a circle. And while friend C's face was getting paler every minute, the UN nurse took us carefully through all the steps.

She started off with saying that sex during pregnancy was fine, as it was ok to 'water the tree a little' now and then. (husband D, the only man who -as an exception- was allowed to stay in the room was still laughing at this point). But as the nurse went on with detailed descriptions of what happens when you push too much, scissors and other vivid characteristics of contractions and labour, he also started to look as if he had put too much baby powder on his face.

The nurse concluded her advise with saying that after delivery friend C would love her own mother even more, but that it will all be fine and she will earn the honorable title of Mother that 'you just won't get for nothing'. Then it was time for presents, some fried chicken and hugs. And I realised that's how they do it here. No doctors, no special yoga classes, no million books on what to expect when you are expecting. Just a group of women with experience introducing young women into the secret society of those women who have already done it.

Friend C did not hear anything she didn't know yet as her iphone gives her all the details she needs, but the attempt was very sweet. And she will have the best of both worlds, going home now to the comforting luxury of good hospitals and healthcare. But I wonder when the time is there whether she will also think about the lovely advises from her African sisters.

Boerenwijsheid

Vijf miljoen mensen hebben gisteren al bij het koffiezetapparaat op hun werk de laatste zondagavond roddels doorgenomen, maar er moet me toch nog iets van het hart. Boer Zoekt Vrouw begint me een beetje te irriteren. Ik kom er maar eerlijk voor uit en al ben ik nog steeds wel fan, mijn emmertje dreigt vol te raken.

Die ‘nonchalant’ neergelegde eierschilletjes in de aankondiging. De komkommer op de kaas. De houthakkersbloesjes van Yvon en de andere boerse outfitjes met veel pompoenen op haar muts, veel noorse trui-patroontjes en de blije kaplaarsjes van alle deelneemsters. Het wordt me allemaal te veel. Ik mis de vertederende moeders die met een traantje in hun ogen maar een stuurs gezicht mompelen dat ze echt het huis zullen gaan verlaten mocht de zoon (van achter in de 40) een vrouw vinden. Ik mis de leuke vrouwen nu Berber er uit is. Maar het meest mis ik de leuke boeren.

Gijs is natuurlijk een leuke vent, maar zijn soort kan je ook gewoon in de kroeg in elke middelgrote stad in Nederland vinden. Frank bleek een fanatieke antibiotica-spuiter en vegetarier-hater met te roze wangetjes en Richard een valsspeler. Wat me overigens nog wel opvalt is dat Richard’s vrouwen zo veel slimmer zijn dan hij. Hoe is het toch mogelijk dat je zo desperate wordt dat je een brief gaat schrijven aan zo’n overduidelijke domoor? Het zelfde geldt voor de mooie, slimme Poolse. Serieus, die moet toch wel een leukere man kunnen vinden dan die mallotige Marcel die lijkt op die gekke huisgenoot van Hugh Grant in Nottinghill in zijn onderbroek? De goede man zegt dan wel een voorkeur voor weduwen te hebben, maar dat lijkt me nou niet echt getuigen van een bonuspunt.

Maar ik ben blij dat mutsje Sonja er uit is. Even oud als ik, maar al oud geboren dat meisje. Laat ze in godesnaam een baan zoeken. En kan iemand Annemarie een stijltang geven voor die pony? En wellicht wat argumentatie waarom die lieve Johannes weg moest?

Maar goed, ondanks dat mijn emmertje dus dreigt over te lopen met ergernis zal ik toch blijven kijken, want wie weet. Het kan allemaal nog verkeren. Ik hoop stiekem op het volgende boerenwijsheid-einde van Boer Zoekt Vrouw:

Pakken alle kippen snel de biezen

Heeft de arme haan niets meer te kiezen

En misschien kunnen al die broedse vrouwen dan samen een boerderijtje kopen en hun eigen commune starten ofzo. Gezellig. Zijn ze gelijk van die vieze geiten- of koeienstallen af en kunnen ze veulentjes nemen.

Bridezilla

Sitting in a tent in Nairobi I said yes to his question. You may think that was the most important decision and the rest is peanuts but mind you, that was only the easy part and then it started:

On invitations: what to do with the colleagues and moreover, the partners of the colleagues? On essentials: do I want to look cool or is this the one and only time I can dress up like Sissi and get away with wearing fake fur? And what to do with a fiance who does not want to wear a ring? Is that because he is a potential cheater or is it because I don’t even like men who wear wedding rings and him being different is why I said yes to him in the first place? How to avoid a painful bachelorette party? Although the surprise bridal shower in Ghana was really fun, especially because I had never heard of the phenomenon of bridal showers before and thought I was going to pick up my friend to go to a bbq. And because I had to wear a ripped up mosquito net and got to drink a lot of champagne. I guess the real question is how to avoid an embarrassing bachelorette party that does not involve pink bubbles then.

Also a major issue: Where to organise a party for 150 people in Amsterdam, a bonfire although it’s winter and some good music? And where can you do the same thing but without paying a year’s salary? On that one, please advise people! And oh well, a thousand of other issues of life and death that will keep me occupied for the next months. Forget about the schools for refugees from Cote d’Ivoire, I will be cracking my brain how to fit into my grandmother’s wedding dress that she wore in the winter of 1944. Indeed, when she was super skinny as all she ate was tulip bulbs.

But maybe, before I start to really dislike myself, we should just go for the ‘get married for free on Monday morning in the city hall’ and I could just be on the back of his bike in a h&m summer dress.