Bureaucracy around the world

Vandaag liep ik een foto in die ik al eerder had gezien. Ooit zag ik een tentoonstelling van een fotograaf die ‘bureaucracy around the world’ fotografeerde. Foto’s van volgeladen kantoren, met zulke hoge stapels op het bureau dat je nog nauwelijks wat haartjes van de ambtenaar er bovenuit zag steken.

Precies de foto die ik vandaag in het echt zag. Voor het raam hingen gordijnen met een verschoten bloemig motiefje, op een paar plaatsen vastgemaakt aan de schuin hangende gordijnrails met paperclips. Er hingen kalenders aan de muur van verschillende Ghanese fastfood restaurants met levensgrote kippenpoten en frites. Maar de meeste muren zag je eigenlijk niet. Stapels rapporten letterlijk tot aan het plafond die bij een klein duwtje om leken te vallen.

De kasten waren zo vol dat alle planken doorzakten. Je kon eigenlijk niet lopen, want overal lagen losse stapels op de grond, of oude computer onderdelen of een kapot kopieerapparaat op z’n kant. Grote plastic zakken vol mooie stoffen stonden onder de bureaus. Waarschijnlijk de bijbaan onder kantoortijd van een van de drie medewerksters van het ministerie van onderwijs die deze kamer van 10m2 deelden.

Zelfs mijn Japanse baas –die al heel wat bureaucracy around the world heeft gezien aangezien hij al jaren dit werk doet- begon hardop te grinneken. En ik grabbelde gebukt druk in mijn tas, aangezien ik mijn lachen ook niet in kon houden. Helaas zat er geen camera in. Deze foto is gepikt, maar klopt afgezien van de blanke man precies.

Sleur

En toen was het ineens een gewone dag. Opstaan, gordijnen open, weer zon, douchen, 2 boterhammen, banaan mee. Werken, emails sturen (oh nee, hele dag geen internet in heel Ghana), sporten, naar huis. En dan weer eten, skypen, series kijken, boekje lezen. Ik moet eigenlijk slapen, maar ik ben nog niet moe. Maar morgen ben ik wel moe, dus ik moet eigenlijk slapen.

Sleur in Afrika.

Gelukkig komt er weer een pool party aan, een strand weekend met rum in kokosnoten, een nieuwe koppeling en/of versnellingsbak (dat zou wel zuur zijn, maar niet gewoon in elk geval; nog nooit eerder gehad). En minst gewoon van alles: nog 8 nachtjes en er komt weer een vliegtuig via Libië aan met mijn lief erin. Fijn sleurdoorbrekend en de hoogste tijd, want ik mis hem.

Oproep tot vertaaladvies

Hoe zeg je in het Engels: m’n koppeling doet raar, ik krijg hem niet in de goede versnellingen, omdat de koppelingsplaten elkaar waarschijnlijk niet goed raken. (Uiteraard is deze analyse niet van mij, ik dacht dat ik gewoon niet goed kon schakelen en heel wijverig niet goed kon rijden, maar gelukkig –of beter gezegd helaas- er is iets mis met mijn mooie grijze auto die ik gisteren heb opgehaald)

En hoe zeg je in het Frans: rotwijf, hoezo verkoop je me een auto die niet goed is. En wat een pech dat je al in Djibouti zit, zodat ik je niet kan bedreigen en je portomonnee af kan pakken.

Het Nederlands: ‘sukkel, waarom betaal je ook zo goed van vertrouwen vooraf, voordat je die auto hebt’ hoeft verder niet vertaald en heb ik al in redelijk wat talen herhaald tegen mezelf. :-(

een borrel is geen feestje

Zouden er bitterballen zijn? Dat was natuurlijk de hamvraag. En jawel, na de oude kaas met Nederlandse vlaggetjes en de haring gingen er zowaar bitterballen rond. De nieuwjaarsborrel op de residentie van de Nederlandse ambassadeur voldeed aan alle verwachtingen. Maar nooit geweten de ambassadeurs best hippe jurken dragen en de halve avond dansen.

Rumour says dat de eerste les van het diplomatenklasje van Buitenlandse Zaken als volgt gaat:
1) Een borrel is geen feestje. Drink niet te veel, dat is niet representatief
2) Eet geen bitterballen. Daar krijg je vette handen van.
3) Drink geen jus d’orange. Daar ga je van uit je mond stinken.
4) Blijf niet te lang hangen bij dezelfde persoon. Ciruclate en werk aan je netwerk.
5) Denk aan je emotionele bankaccount (dat betekent dat als je bijvoorbeeld de vrouw van de ambassadeur een kaartje stuurt met haar verjaardag je ook weer een gunst kan terug verwachten. Voor wat hoort wat zeg maar.)

Geen van de regels heb ik gerespecteerd geloof ik. Maar al met al was het best een leuk feestje. Dus ik heb me ook maar opgegeven voor het snertfeest inclusief nieuwjaarsduik in zwembad met ijsschotsen voor komende zaterdag.

ORS en slappe thee

Het liefst schrijf ik over leuke gebeurtenissen, grappige converstaties, eten of leuke andere dingetjes. Maar soms zijn er geen leuke andere dingetjes, omdat je zielig in je bed ligt te zweten van de koorts. Ik weet nu in elk geval hoe het voelt als je geen malaria hebt, maar wel denkt dat je het misschien hebt, omdat je met heel veel kleren aan in bed ligt onder twee dekens zonder airco terwijl het buiten 30 graden is en het nog voelt alsof je in je korte broek in de gracht springt in Nederland op dit moment. Al zal dat laatste niet lukken nu er ijs is. Ik baal zo!! Ik wil ook schaatsen. BOE BOE.

Ben inmiddels wat opgekrabbeld al weer dankzij de magische pillen van de VN dokter. Dezelfde goede man gaf mij het advies vooral veel koffie te drinken terwijl ik om de 20 minuten dubbel sloeg van de buikkrampen. Dubieuze arts dus. Volgens mij is het recept toch echt slappe thee, water met smerige ORS en een beschuitje. Ook zijn pillen tegen spasmen heb ik maar even overgeslagen, net als de valium die hij me de vorige keer voor niks heeft gegeven. Een pilletje meer of minder doet hij niet moeilijk over.

Happy New Year

Oudejaarsavond vieren Ghanesen in de kerk. Een extra lange mis, tot het middernacht is. Helaas gemist dit jaar, maar wie weet waar ik volgend jaar zal zijn. Verkleed als Russin op een wodka party aan de Amsterdamse grachten zoals dit jaar, of een kerkdienst vol gezang met je handen omhoog en ogen dicht. We’ll see….

De eerste dag werken na oud & nieuw is hier wel een opluchting. Geen kleffe zoenen te dicht bij je mond van mannelijke collega’s waar je geen zin in hebt. Geen te lang vastgehouden hand, maar een stralend “happy new year and God bless you” roept men elkaar toe. “And warm regards to your husband” riepen de mannen van Barclays Bank nog in koor er achter aan. Wat toch aardig is, want ze kennen mij en Taco alleen onrustig schuivend op een stoeltje en zachtjes vloekend, omdat we al weer 3 uur moet wachten voor ik geld kan opnemen van mijn dollarrekening.

Happy new year dus allemaal en God bless you. Ik ben mijn winterdip weer te boven.

Komt een vrouw aan in Accra...

Geen koude voeten meer. En geen 1000 kerstkransjes, chocolaatjes, warme chocomel en gluhwein. Maar lekker meegebracht bruin brood met komijnen kaas, koude biertjes en vers mangosap. (NB mijn positieve benadering. Ik had ook kunnen schrijven: Geen gezellige avondjes bij de kerstboom met mijn lief die lekkere hapjes maakt.



Geen gluhwein en winterwandelingen met mijn lieve vriendinnen en geen fijne avonden met mijn familie, SNIK).

Maar goed, ik ben toch ingestapt, ik ben hier nu toch, dus ik kan maar beter hard gaan werken en lol maken. En ik kan hier bananen en mango’s plukken in eigen tuin. Best cool toch?

De film “ Komt een vrouw bij de dokter” is trouwens geen aanrader voor in het vliegtuig. Uberhaupt geen aanrader als je niet houdt van huilen tussen andere mensen. Sowieso was gisteren een beetje een snotter en zakdoekendag,- wat een hel zo’n lange afstandsrelatie, het filmsterren aspect is helaas even naar de achtergrond- maar nu gaat het wel weer. Volgens mijn collega’s ben ik mooi opgebleekt en lekker dik geworden. Beiden zijn hier complimenten, al vinden ze wel dat ik een beetje zonlicht moet krijgen om mijn wallen te camoufleren en wat meer op een Ghanees te lijken.

Iemand nog een winterdepressie en zin om mijn rug in te smeren aan het strand?