Honorable title of Mother

In the category of 'wow is this my life? and 'only in Africa' I found myself learning all about birth and delivery today in the UNDP office. Yes, you read that right. In the office, so with colleagues. My dear friend C is leaving Ghana tonight to go deliver her baby in Canada, but not before her female colleagues had thrown her a surprise baby shower. And surprising it was.

Where normally people here get already all giggly by even the slightest suggestion of sex and are uncomfortable seeing a little glimpse of underwear peaking over your pants, today we openly discussed all there is to know. Men were ordered to leave the room and about 25 women gathered in a circle. And while friend C's face was getting paler every minute, the UN nurse took us carefully through all the steps.

She started off with saying that sex during pregnancy was fine, as it was ok to 'water the tree a little' now and then. (husband D, the only man who -as an exception- was allowed to stay in the room was still laughing at this point). But as the nurse went on with detailed descriptions of what happens when you push too much, scissors and other vivid characteristics of contractions and labour, he also started to look as if he had put too much baby powder on his face.

The nurse concluded her advise with saying that after delivery friend C would love her own mother even more, but that it will all be fine and she will earn the honorable title of Mother that 'you just won't get for nothing'. Then it was time for presents, some fried chicken and hugs. And I realised that's how they do it here. No doctors, no special yoga classes, no million books on what to expect when you are expecting. Just a group of women with experience introducing young women into the secret society of those women who have already done it.

Friend C did not hear anything she didn't know yet as her iphone gives her all the details she needs, but the attempt was very sweet. And she will have the best of both worlds, going home now to the comforting luxury of good hospitals and healthcare. But I wonder when the time is there whether she will also think about the lovely advises from her African sisters.

Boerenwijsheid

Vijf miljoen mensen hebben gisteren al bij het koffiezetapparaat op hun werk de laatste zondagavond roddels doorgenomen, maar er moet me toch nog iets van het hart. Boer Zoekt Vrouw begint me een beetje te irriteren. Ik kom er maar eerlijk voor uit en al ben ik nog steeds wel fan, mijn emmertje dreigt vol te raken.

Die ‘nonchalant’ neergelegde eierschilletjes in de aankondiging. De komkommer op de kaas. De houthakkersbloesjes van Yvon en de andere boerse outfitjes met veel pompoenen op haar muts, veel noorse trui-patroontjes en de blije kaplaarsjes van alle deelneemsters. Het wordt me allemaal te veel. Ik mis de vertederende moeders die met een traantje in hun ogen maar een stuurs gezicht mompelen dat ze echt het huis zullen gaan verlaten mocht de zoon (van achter in de 40) een vrouw vinden. Ik mis de leuke vrouwen nu Berber er uit is. Maar het meest mis ik de leuke boeren.

Gijs is natuurlijk een leuke vent, maar zijn soort kan je ook gewoon in de kroeg in elke middelgrote stad in Nederland vinden. Frank bleek een fanatieke antibiotica-spuiter en vegetarier-hater met te roze wangetjes en Richard een valsspeler. Wat me overigens nog wel opvalt is dat Richard’s vrouwen zo veel slimmer zijn dan hij. Hoe is het toch mogelijk dat je zo desperate wordt dat je een brief gaat schrijven aan zo’n overduidelijke domoor? Het zelfde geldt voor de mooie, slimme Poolse. Serieus, die moet toch wel een leukere man kunnen vinden dan die mallotige Marcel die lijkt op die gekke huisgenoot van Hugh Grant in Nottinghill in zijn onderbroek? De goede man zegt dan wel een voorkeur voor weduwen te hebben, maar dat lijkt me nou niet echt getuigen van een bonuspunt.

Maar ik ben blij dat mutsje Sonja er uit is. Even oud als ik, maar al oud geboren dat meisje. Laat ze in godesnaam een baan zoeken. En kan iemand Annemarie een stijltang geven voor die pony? En wellicht wat argumentatie waarom die lieve Johannes weg moest?

Maar goed, ondanks dat mijn emmertje dus dreigt over te lopen met ergernis zal ik toch blijven kijken, want wie weet. Het kan allemaal nog verkeren. Ik hoop stiekem op het volgende boerenwijsheid-einde van Boer Zoekt Vrouw:

Pakken alle kippen snel de biezen

Heeft de arme haan niets meer te kiezen

En misschien kunnen al die broedse vrouwen dan samen een boerderijtje kopen en hun eigen commune starten ofzo. Gezellig. Zijn ze gelijk van die vieze geiten- of koeienstallen af en kunnen ze veulentjes nemen.

Bridezilla

Sitting in a tent in Nairobi I said yes to his question. You may think that was the most important decision and the rest is peanuts but mind you, that was only the easy part and then it started:

On invitations: what to do with the colleagues and moreover, the partners of the colleagues? On essentials: do I want to look cool or is this the one and only time I can dress up like Sissi and get away with wearing fake fur? And what to do with a fiance who does not want to wear a ring? Is that because he is a potential cheater or is it because I don’t even like men who wear wedding rings and him being different is why I said yes to him in the first place? How to avoid a painful bachelorette party? Although the surprise bridal shower in Ghana was really fun, especially because I had never heard of the phenomenon of bridal showers before and thought I was going to pick up my friend to go to a bbq. And because I had to wear a ripped up mosquito net and got to drink a lot of champagne. I guess the real question is how to avoid an embarrassing bachelorette party that does not involve pink bubbles then.

Also a major issue: Where to organise a party for 150 people in Amsterdam, a bonfire although it’s winter and some good music? And where can you do the same thing but without paying a year’s salary? On that one, please advise people! And oh well, a thousand of other issues of life and death that will keep me occupied for the next months. Forget about the schools for refugees from Cote d’Ivoire, I will be cracking my brain how to fit into my grandmother’s wedding dress that she wore in the winter of 1944. Indeed, when she was super skinny as all she ate was tulip bulbs.

But maybe, before I start to really dislike myself, we should just go for the ‘get married for free on Monday morning in the city hall’ and I could just be on the back of his bike in a h&m summer dress.

Matters of the heart are best expressed in mother tongue

Er was eens een jongen en er was eens een meisje. Ze woonden in kleine dorpjes een eind van elkaar en kenden elkaar niet. Het meisje hield van de puntjes van sneeuwklokjes die boven de grond uitsteken, het openvouwen van nieuwe boeken, touwtje springen en op de kop schommelen aan de ringen. De jongen was iets ouder dan het meisje. Hij hield niet van school en was een beetje een dromer. Het liefst wilde hij voetballer worden en klom hij in bomen om vandaar de wereld te bekijken.

Terwijl ze groeiden en ouder werden droomden ze beiden soms van het leven later. Van de landen die ze zouden zien, de huizen waar ze zouden wonen en de persoon waar ze verliefd op zouden worden. Het meisje dacht dat ze nooit iemand zou vinden. Ze had stomme donkere haartjes op haar armen en jongens zouden haar daarom zeker uitlachen. Haar moeder glimlachte toen ze dat zei en bezwoer haar dat hij waarschijnlijk ook al geboren was en ergens rond liep. 'Op een dag brengt het universum jullie bij elkaar' , zei de moeder. ' Hij zal je armen zoentjes geven en zeggen dat hij nog nooit van die lieve berenarmpjes heeft gezien.' Het meisje vond dat niet erg waarschijnlijk.


De jongen was verlegen, vooral als hij een meisje mooi vond. Hij keek soms wel, maar meer van een afstandje en praatte liever niet.

De jaren gingen voorbij en de jongen en het meisje groeiden op en leerden langzaam het leven kennen. Ze hadden lief, ze verloren, ze zochten zonder zelf te weten waarnaar en dachten na over wat ze in hun leven wilden. Ze woonden in grote steden, werkten en volgden soms dezelfde lessen. De eerste keer dat het meisje de jongen zag was toen hij te laat kwam voor de les. Er zat een meisje achterop zijn fiets. Ze kende de jongen niet maar voelde in haar buik dat ze stiekem wenste dat zij dat meisje was. De jongen zag het meisje ook en probeerde altijd een rij achter haar te zitten in de klas. Een beetje schuin, zodat hij haar kon zien, maar zij hem niet. Hij vond haar ogen mooi en de kleine haartjes op haar arm.

- 2 jaar later -

De jongen en het meisje woonden in een klein huisje en waren blij en gelukkig. Maar het meisje was ook rusteloos. Ze wilde iets doen waarmee ze kinderen hielp die niet in de vrijheid en onschuld van touwtje springen en ringen zwaaien groot werden. De jongen wilde haar niet laten gaan, maar wilde zijn meisje ook niet bij zich houden terwijl ze eigenlijk wilde vliegen. Hij kocht een ring voor haar waar ze vaak naar keek als ze hem mistte.

Na een jaar doorkruisten ze allebei een continent om elkaar te zien in een prachtig land aan de oostkust van Afrika. Het meisje zat op haar rugzak op hem te wachten en toen ze hem zag knapte ze bijna van blijheid. De jongen vroeg of ze altijd bij hem wilde blijven en of ze met hem wilde trouwen. Het meisje zei ja en sprong een gat in de lucht.