Normaal sta ik alleen om 4 uur ’s ochtends op om in 1 keer naar Zuid Frankrijk te rijden. Maar hier hebben de Ghanesen bedacht dat het ook een prima tijd is om je op het vliegveld te verzamelen voor de eerste vlucht naar het noorden. Met half dichte ogen stond ik dan ook begin deze week verbaasd te kijken waar de andere mensen toch waren. Vlucht gecanceld bleek, dus hoera, weer in de taxi en terug naar bed.
Maar eind van de middag –christelijk tijdstip- ben ik toch in de lokale rammelbak naar het noorden gevlogen. Ik ging een driedaagse training bijwonen en monitoren die door UNICEF wordt betaald. Hoofdonderwijzers en regionale onderwijsambtenaren werden getraind om leraren hierna te trainen in het geven van peace education en conflict resolution. Iedereen die mijn scriptie heeft gelezen (afgezien van mijn moeder en misschien mijn vader dus niemand) weet dat dit mijn lievelingsonderwerp is.
Het noorden van Ghana is vrij onrustig. Er zijn veel conflicten tussen verschillende stammen, vooral over goede landbouwgrond, veel armoede en dus een potentiële bedreiging voor de vrede in het land. Sommige gebieden mag je als UNICEF staff niet eens komen zonder politie escorte omdat er zo vaak wordt geschoten. Peace education is context afhankelijk, maar heeft in Ghana als doel de nieuwe generatie te leren goed om te gaan met conflicten, begrip voor elkaars cultuur te krijgen en daarmee een basis te leggen voor samenwerking en uiteraard peace tussen verschillende (etnische) groepen. Lekker idealistische lange termijn oplossing dus, maar wel met goede resultaten in veel landen. En aangezien ik ‘focal point’ ben geworden binnen UNICEF op dit vlak zat ik dus 2 dagen onder een afdakje, tussen de kippen met 43 graden te luisteren. Plakkend aan mijn stoel, maar wel geboeid.
En daarna ook weer geïnspireerd, moe en blij teruggevlogen naar huis. Op naar de girls-only cocktail party van morgen waar ik mijn hoge hakken aan kan en mojito's ga bestellen.
