kerstboete

Zo vlak voor kerst schijn je hier om de haverklap bekeurd te worden. Daar hoef je weinig verkeerd voor te doen. Andere tijden van het jaar stopt de politie je ook vaak random en vraag dan terwijl ze hun grote kalashnikov losjes in de hand houden: “goodmorning madame, maybe you can give me something?” Als je dan sorry maar nee zegt komt er vaak: “Madame, but maybe a fanta?” Zo moeilijk zijn ze dan ook weer niet. Maar ik heb er straks weinig last van, aangezien ik een stoere rode nummerplaat krijg die begint met CD, ofwel corps diplomatique. Daarmee mag je bij elke checkpoint doorrijden.

Maar goed, met kerst schijnt dit allemaal nog veel vaker voor te komen en krijg je dus overal boetes voor. Ook als je ogenschijnlijk niks verkeerd doet. De reden? Die geven ze gewoon ruiterlijk toe. “Christmas Madame, it’s an expensive time of the year”. Er moet geld worden binnengehaald voor kerstkadootjes voor hun familie. Of geld voor eten wellicht. Een boete in de vorm van een bonnetje krijg je dan ook niet. Het gaat rechtstreeks die broekzakken in.

zwarte Jesus

Bij de supermarkt hangen rode en witte lampjes. Er staat een mannetje voor die de meest lelijke kerstballen en kleine kerststalletjes verkoopt. Het zijn zwarte poppetjes, ook een zwarte Jesus. Maar dat is het wel zo ongeveer, het zou voor mijn gevoel net zo goed augustus kunnen zijn. Tijd dus om even huiswaarts te keren. Ben me voor de eerste en enige keer aan het verheugen op skyradio muziek. Hopelijk ligt er nog wat sneeuw en ijs. En hopelijk kan ik mijn thermo-super-wollen-sokken-met-anti-slip-kattenpootjes vinden.

Field trip

Waarom ben ik hier? Deze vraag stel ik mezelf geregeld tijdens lange dagen op kantoor achter de computer. Vorige week heb ik het met eigen ogen kunnen zien waarvoor ik mijn allerbeste best moet doen. Voor deze mooie kinderen. Deze peuters met hun buikjes vol wormen, deze pubers die met z’n 60en tegelijk in een benauwd en bloedheet lokaal zitten en deze gezichtjes met soms lege ogen die pas een klein beetje gaan lachen als je ze kietelt en een klapspelletje met ze doet en ze hun eigen foto laat zien op de digitale camera. Sommige scholen waren beter dan anderen, sommigen hadden zelfs boeken of meerdere leraren. Maar sommige scholen, of liever gezegd sommige donkere, benauwde holen kreeg ik bijna tranen van in mijn ogen en kreeg ik de kinderen met geen mogelijkheid aan het lachen. Maar waarom zouden ze ook lachen als er niets te lachen is.

Ps. ik weet sinds kort wat 2003 Suzuki Grand Vitara EX 4WD 4dr SUV (2.5L 6cyl 4A), Alloy Wheels, AC, Power windows, locks, side mirror defrost, fog lights, hard spare cover betekent aangezien ik de trotse bezitter ben . Nu nog erin leren rijden alleen. De UNICEF driver die mee ging bij de koop om onder de moterkap te kijken enzo vond na de testrit dat ik beter en chauffeur kon nemen voor de veiligheid.... Een grove belediging uiteraard, maar met een kern van waarheid helaas. Maar goed, aangezien ik niet zo’n vrouw wil worden die nooit rijdt, maar daar wel aanleg voor heb, ga ik het er maar op wagen. Lekker door de kuilen in de weg raggen, geiten ontwijken, de totale anarchie op kruispunten opzoeken en bumperkleven en veel toeteren en driftige handgebaren maken, net als iedereen hier.

Foto's

Meisjesachtige overpeinzingen in Afrika

•Ik heb geen sjans hier. Ze willen wel trouwen enzo, maar ik word niet nageroepen of gefloten of getsssst. Dat trouwen zou puur een verstandshuwelijk zijn. Verstandshuwelijk voor hun dan, ik zou er niet veel mee opschieten. Gebrek aan sjans en flirts schijnt door mijn billen te komen. Latina meisje dat ik laatst sprak had namelijk wel veel aanspraak op straat zei ze. Te kleine billen haha. Dan maar geen sjans.

•Zou ik ooit nog normaal haar krijgen? Haar dat niet geel is, langzaam zelf dreadlocks vormt en niet meer lijkt te groeien, maar gewoon afbreekt van de zon en het chloor?

•Wat zijn die zwarte babies hier lief!! Volgens mij loop ik tegen de 30…

•Jammer dat ik niks van auto’s weet. Dat koopt nogal onhandig. Is het m’n eer te na en moet ik me hierin gaan verdiepen? Hoezo weet mijn moeder wel alles van motoren, versnellingsbakken en dat soort zaken? Ik heb die jaren 60 echt gemist.

•Ik moet nodig een update en spoedcursus krijgen over de politieke situatie in alle Afrikaanse landen. Tijdens borrels en etentjes hier valt het me op dat ik er allemaal weinig van weet. Vrij genant allemaal, want dat praat niet lekker mee. Moet ik een abonnement op the Economist nemen? Maar ik lees eigenlijk liever andere dingen… Hoe en wanneer hebben die andere mensen dit allemaal opgepikt? Heb ik dan –zoals Marleen altijd ons kennisgebrek verklaart op het gebied van literatuur, klassiekers op filmgebied, ontstaan van de Europese Raad, politieke situatie in noord India etc etc - toch de jaren tussen mijn 20e n 30e volledig besteed aan het analyseren van mannen, het leven en relaties?

foto's

Mijn kantoor. Als je de VN compound op wilt rijden wordt er eerst met een spiegel onder je auto gekeken en word je achterklep open gedaan om te kijken of je geen bommen hebt meegenomen. Maar het enige wat mensen meenemen is een lunch trommeltje met een stukje geit erin of in mijn geval een trommeltje met pasta of mango. Mango en avocado seizoen is begonnen, hoera!



Dankzij mijn lieve gulle ouders een paar dagen niet van elkaars zijde geweken. Bijna niet in elk geval :-)



Als je je eigen foto of kaart niet ziet, dan hang je in mijn slaapkamer! De foto van Oma en pappa oogst groot succes bij mijn collega's. Ze zeggen hier vaak dat hun grootouders 112 of zelfs 127 zijn, maar dat ligt volgens mij aan een creatieve manier van afrikaans tellen. Maar Oma, ze vinden je er allemaal oud maar kwiek uitzien!
















Dit is Peter, mijn lievelings taxi chauffeur. Hij heeft een heel schattig koekblik autootje, waarbij je als je er in zit ongeveer met je hoofd op hoogte van de wielen van de 4wheel drives om je heen zit. Maar hij rijdt wel voorzichtig, is altijd op tijd en heeft altijd wisselgeld. En hij is de enige met wie ik niet onderhandelen hoef, omdat hij altijd een goede prijs zegt en een beetje verlegen is.



Hier de rest van de foto's aan de muur vanwaar jullie me allemaal gezellig toelachen.




Andere kant van mijn slaapkamer, tevens huiskamer, tevens huis. Ik deel wel een keuken en huiskamer nog met anderen. Vandaag heb ik wat kleine dingetjes gekocht om het wat gezelliger te maken. Wat nog best lastig is als je niet van hysterische kleurencombinaties en patronen houdt voor een vloerkleed, bank of dekbedhoes.



Zo'n auto word ik in rondgereden als het voor werk is. Ik zou er zelf ook wel eentje willen, maar dat gaat helaas niet helemaal lukken financieel....maar de enige keer in mijn leven dat ik zo'n grote PC hooft truck mag rijden is hier vind ik :-)

working life

Geen lifestyle verhalen dit keer maar serious business (ik word straks echt zo iemand die overal engelse woorden in gooit merk ik, irritant!). Maar goed, dit keer: werkverhalen!

UNICEF Ghana werkt samen met de Ghanese overheid om het onderwijs en de gezondsheidszorg te verbeteren. Ik werk in het onderwijs team, wat betekent dat ik niet zelf les geef maar moet proberen dat de plannen van de overheid zo zijn dat het de kinderen hier echt gaat helpen. Maar de plannen zijn er wel. Ze zijn prachtig, talrijk, dikke boeken en mooi geformuleerd. De praktijk is echter bijzonder triest. Na 6 jaar scholing kunnen de meeste kinderen niet lezen. Laat staan dat ze iets van rekenen begrijpen. Ze komen wel naar school, want er is gratis eten, maar ze leren dus vrij weinig. Vaak is er maar 1 leraar voor alle klassen. Er zijn te weinig boeken, de kinderen worden geslagen en het is kortom vaak een doffe ellende.

Vandaar dat ik vorige week in een meerdaagse planning meeting zat met alle partners waar UNICEF mee samenwerkt, zo wel overheid als NGO’s. En je gelooft je oren en ogen niet. Werken is hier zo anders! Een agenda waar je je aan probeert te houden, to the point zijn, constuctief je tijd gebruiken, een voorzitter die een gesprek leidt; het zijn allemaal dingen van een andere wereld. Toch zijn veel mensen wel gepassioneerd. Maar alles gaat heel, heel langzaam.

De middag is nog langzamer dan de ochtend. Een traditionale lunch hier is zo zwaar dat de deelnemers aan de vergadering na het eten zich lekker uitstrekken op hun stoel. De hoofden zakken langzaam opzij. Sommigen steunen nog omslachtig op een elleboog of kijken naar hun schoot en slapen met hun hoofd voorover gezakt. Heel onopvallend maar niet heus. Ik moet mezelf ook echt aan mn stoel vasthouden soms. Maar ik blijf wakker door de knikkende hoofden en rollende ogen te observeren.

En eigenlijk wordt er zelden wat besloten dus je mist niet veel. Als uitsmijter vandaag de twee uitspraken van de dag die me het meest zijn bijgebleven:

No that report will not be finalized this year, but next year. The director went to Mekka.

Maybe instead of giving the education district officers more textbooks we should pray that God will touch their hearts and they will take this up themselves.

Pakjesavond

De goede sint heeft zijn leren koffertje vol pakjes afgeleverd in Ghana. Ik smikkel en smul en vind jullie en jullie kadootjes allemaal heel lief!!