Amélie in Accra

Biertjes kun je niet krijgen bij de supermarkt. Die koop je bij de kapper hier om de hoek. Vandaag kwam er een collecte langs alle UNICEF collega's; voor de begrafenis van de vader van een collega. We zijn ook allemaal uitgenodigd. Het schijnt een groot feest te worden. Geen grapje; begrafenissen zijn hier het grootste feest van je leven schijnt. En zo nog honderden dingen om je over te verwonderen de hele dag. Soms voel ik me net Amélie in Accra in plaats van in Parijs.

We logeren in het huis van een Deens meisje dat zelf op vakantie is. We hebben een tuin waarin de klamboe hangt. Er lopen tuinmannen, bewakers en een schoonmaakster alias kok in en rond het huis. De tuin staat vol tropische bloemen, er groeien bananen en palmbomen. Vrij paradijselijk dus.

Minpunt: Taco vertrekt zondag. Minpunt 2: het is niet ons huis dus ik moet straks alle koffers, tassen, en spullen weer in een taxi laden naar een volgend adres. Pluspunt: dat duurt gelukkig nog even. Pluspunt 2: We vinden elkaar nog steeds heel lief en gaan snel een nieuwe ticket boeken. Pluspunt 3: ik verlies veel kilo's maar kan inmiddels wel weer wat binnenhouden. Pluspunt 4: het deense meisje heeft alle seizoenen sex and the city, dus ik kom volgende week wel door.

strand en office

de eerste foto is het weekend en de tweede de maandagochtend... dit is dus mijn onderkomen hier in het UNICEF kantoor. Hier ga ik de komende tijd de meeste uurtjes van de dag doorbrengen en me in het zweet werken, al valt dat door de airco mee. Mooi bordje boven de deur he? Ik moet nog wel de kalender met tulpen en molens ophangen en jullie kaartjes en foto's aan de muur prikken om het beetje gezellig te maken. En de kattenpislucht verjagen en een computer regelen. Mijn expat man die zich de hele dag buiten in het zweet werkt op zoek naar 4wheel drives en huizen komt nu lunch brengen. Volgende keer meer!

brand bij BZ

gisterochtend lagen onze paspoorten nog op het miniserie van buitenlandse zaken om een verblijfsvergunning te regelen; maar nu: afgefikt! zie http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/8321026.stm. Mazzel gehad! Brandweermannen die na een uurtje pas aankomen, omdat ze in de file staan en dan ook nog komen met korte laddertjes. Vergaderingen die beginnen met hardop bidden dat onze vader toch maar vooral ons bij mag staan bij het vergaderen... wat geen kwaad kan overigens, want een gemiddelde vergadering duurt zeker een uur of 3, zonder eten en zonder plaspauze. Overigens is het wel heel gewoon om hardop bellend de zaal uit te lopen en een half uur weg te blijven.

Je maakt wat mee hier. :-)

'exhausted'

Een normale werkdag van mijn lokale collega’s begint om 4 uur. Als ze later opstaan, moeten ze door de verkeerschaos. Dat kan zo 2 uur duren, want de meesten wonen ver uit het centrum. Appartementen waar die rijke internationale stinkers in wonen in het centrum zijn er alleen vanaf 3000 dollar per maand.

Beginnen met werken om 6 uur, want anders moeten ze terug ook weer door de file. Er wordt veel gekletst en bij elkaar op de kamer gehangen. Deel van de werknemers heeft er überhaupt weinig zin in. Als je aan hun iets vraagt volgt altijd een diepe zucht en een moeizame blik. (wil je misschien een pasje voor me maken, zodat ik door alle deuren kan en niet steeds bij elke deur hoef te wachten tot er iemand langs komt die me binnen laat? Mag ik ook een computer? Is er een telefoon voor mij? Vrij basaal allemaal) Maar ok, dit geldt niet voor iedereen. Sommigen werken wel hard. Maar sommigen menen ook onmiddellijk ‘exhausted’ te zijn nadat ze een mini dingetje hebben gedaan.

Wennen dus….en proberen me niet op te vreten. Blijven lachen en niet met grote dossiermappen gaan gooien.

Ook het leven als dependant expat husband is wennen. Taco doet wedstrijdjes met zichzelf hoe lang hij onder water kan zwemmen in het zwembad van het hotel en denkt ondertussen na over hoe de toekomst eruit moet komen te zien. Maar voor we dat weten moeten we eerst in de relaxte Afrika modus zien te komen. Vanavond is het al aardig gelukt. Visje gegeten aan het strand en verder maar zien hoe het gaat lopen….

vlindertuin

Vanuit een op zich zelf deprimerende hotel lobby maar opgeleukt door enige tientallen roetzwarte mannen die enthousiast schreeuwend Ghana-Brasil voetbal kijken hier een eerste berichtje! We zijn er... en tja wat zal ik er van zeggen. Ik voel me screamingly white tussen alle mensen hier, het is warm alsof je in de vlindertuin van de dierentuin loopt en ziet er allemaal toch heel anders uit dan gedacht. (armer, maar ook weer moderner soms, enorm veel verkeer en toeters, prachtige vrouwen met prachtige jurken en vrij chaotisch)

Ben vanochtend in een witte jeep met groot blauw Unicef embleem opgehaald van het hotel en heb bijna het hele kantoor een hand gegeven. De meeste mannen heten George dus da's makkelijk, maar verder kan ik ze nog niet zo goed uit elkaar houden. Maandag half 8 beginnen, maar morgen gaan we eerst op huizenjacht. Hopelijk vinden we snel iets, want zo'n hotel waar je geen spijker in de muur krijgt om je klamboe op te hangen is niets. Daarnaast dreigt de totale overprikkeling snel hier, dus een eigen rustig plekje lijkt me erg fijn.

Ik ben heel blij dat Taco er is. En verder hou ik me graag nog een beetje op de vlakte wat ik van dit alles vind haha. Ik weet het eigenlijk ook nog niet echt, maar het komt vast goed.

Ik heb wel een mobiel nummer: +233 (0)540958204. Op internet schijnen goedkope nummers te vinden te zijn die je hier voor kunt bellen, zodat het niet zo veel kost en jullie even een gezellig kletspraatje met mij kunnen houden!

Nog steeds 0-0 bij de wedstrijd hier. We gaan nog een biertje bestellen en meejuigen. Tot een volgend berichtje!

nog 1 x dag!

score van vandaag: 4 volle koffers met mijn hele hebben en houwe, 7 keer afvragen waarom ik dit ook al weer wil (valt mee toch?), 24 telefoontjes, 1 x beetje tranen bij afscheid, 2 rode koorts wangen, 5 potjes pesto nog meegenomen uit Sicilë ook in de tas gekregen en nog 1 dag lekker een dikke maillot, laarzen en zelfs handschoenen aan. Ik ben klaar om te gaan! Nog 1 x een borreltje drinken samen in de vensterbank met uitzicht over de Amsterdamse grachten en het is zo ver. Ik hou jullie op de hoogte! Daaaaag!!

genieten van de regen

Je land verlaten kan rare gevolgen hebben. Ik geniet van de regen en van het feit dat ik nog een keertje mijn rode regenlaarzen aan kan. Ik houd ineens van fietsen door straten waar ook trams rijden en veel toeristen lopen. En ik heb zin om heel lang met veel wind tegen door winderige polders te rijden. Maar daar hield ik eigenlijk altijd al van.

Ben bezig al mijn kleren in koffers te duwen. Om de kadootjes die ik heb gekregen van al mijn lieve vriendjes daar ook nog bij te proppen. En ben me aan het voorbereiden op veel tranen op Schiphol. Maar dan gaan we ook echt! En ik heb er zin in gelukkig. Want ik wil nu wel eens weten hoe warm het nou echt is in Accra. Wie mijn nieuwe collega's zijn. Hoe ons huis er uit zal gaan zien. Waar de leuke barretjes aan het strand met live muziek precies zitten. En hoe mijn leven straks zal zijn.