Als je leven in 5 dozen
past, wat zegt dat dan over jou vroeg iemand mij vandaag. Geinige vraag, vooral
als je leven dan bestaat uit oude schoenen, scheermesjes die op mijn Hema ding
passen, blond shampoo en verwassen h&m shirtjes. Ben ik een
anti-materialist, een kosmopoliet die niet hecht aan eigendommen en zo haar
tassen kan pakken om weer naar een ander continent te vertrekken? Voel ik me
overal thuis, heb ik niks nodig behalve mijn eigen kussen en een potje
pindakaas en globetrot ik als een zwerverige bohemian over de wereld?
Zou leuk zijn, klinkt wel
stoer, maar helaas, niets van dit alles. Ik zit al weken naar die dozen te
kijken, te wikken en te wegen en keer op keer naar de Hema/Etos/AH/H&M te
rennen om nog iets toe te voegen. Neem ik boeken mee of toch liever nog een
paar extra rokjes? Zou ik daar ooit op hakken lopen of kan ik toch beter nog
wat nieuwe flatjes kopen? Lange mouwen of korte mouwen, knielang of toch wat
korter, dilemma’s dilemma’s. Korte zelfanalyse zegt dat die ellendige dozen mijn
algehele twijfelachtigheid over de nieuwe plannen weergeven. Ik vind het maar
weer bar spannend allemaal.
Tegelijkertijd ook veel
zin. ‘Mis je de seizoenen niet?’, vraagt
men vaak. Niks daarvan. Doe mij nog maar een tijdje alleen maar zomer. Die
mooie Hollandse grijze luchten, wolkenstapels en plensbuien die zie ik de rest
van mijn leven nog wel. Maar ik mis wel nu al mijn liefje en mijn andere
geliefden. En ik hou ook helemaal niet van aan nieuwe banen beginnen en weer
als een dolle mental notes te maken (die met dat steile korte zwarte haar heet Sokhem
en die met dat andere steile zwarte haar heet Sokhom etc etc keer 120 collega’s).
Verder hangt de kaart van Cambodja nu al een maand bij ons op de wc en kan ik
nog steeds niet de provincies blind aanwijzen. Ik citeer: Kampong, Kandal, Prey
Veng, Svay Rieng, Kampong Chhnang, Koh Kong, Battambang etc. Je krijgt een
beeld denk ik; één grote brei. Dus tsja. Het zal weer even buffelen worden.
Maar met wat Japanse encefalitis, tyfus en rabies prikken in mijn arm kan ik er
ook weer tegen aan.
Ben opgeladen door
Amsterdam, het grachten fietsen, vriendinnen zien en thuis zijn. ‘In between
jobs’ zijn is best leuk. En ik zou het nog best even kunnen volhouden ook, maar
helaas. DHL heeft mijn verhuisdozen opgehaald. In mooie stikkertjes met mijn
opa’s mooie oude-mensen-handschrift staat er op ‘koperen kranen en ijzerwaren’ of ‘keukenkastje
links boven’. Maar dat zit er niet meer in. In plaats daarvan dus mijn hebben
en houden. En nu heb ik niks meer om aan te trekken behalve mijn ski-kleren en
winterjas, dus ik moet wel gaan. Tot in Phnom Penh, PP voor kenners. En straks dus weer gezellig samen skype tandenpoetsen, maar tot die tijd -wat een luxe- nog een maand samen witte brood/rijst weken. Let the fun begin!
