How Chinese dictators inspire me sometimes to think big

Sometimes you have an unlucky day. Like when you eat something, but a fly landed on your food before you eat it. And that fly happened to have had dirty little feet because it had been on someone’s contaminated feces before. And then you may think you are eating a delicious steak but really, you are eating a little ticking bomb that will cause some SERIOUS stomach cramps. And then you end up having an unlucky week. Or almost 2 weeks now in my case. And you spend one whole night on your knees in the washroom in an old, dirty Air Nigeria plane, up till the point that you think you have figured out which of the Russian words on the door of the washroom means ‘smoke alarm’. (Don’t ask me why the plane was Russian, or whether that means it was not good enough anymore to fly in Russia but is still fine in West-Africa, I don’t want to know). I could have been wrong anyway, probably smoking is allowed on planes in Russia.

Surprisingly a nearly deadly amount of antibiotics didn’t do the trick for long. Thinking I would be fine, I flew up north again for some field work, but shivering with fever I flew back to Accra again after a few days. So, unlucky it was. But good thing my friends always look at the bright side of things. Friend J sent me an email recommending to ‘at least enjoy feeling nice and skinny’, which made me laugh and think about Mariah Carey.

And another friend who works on water and sanitation issues is happy I now appreciate more her efforts in promoting hand-washing with soap and building more toilets so people don’t go to the bush everywhere. In my feverish dreams I was thinking about Mao though (I know, that sounds really random, but let me explain). I thought about how besides the death of millions of people, Mao Zedong was also responsible for one of the greatest bird massacres in history. Here’s a little bit of history for you:

In 1958 Mao Zedong declared sparrows an enemy of the state and started the Kill a Sparrow campaign as they ate all the grain seeds, causing disruption to agriculture. Peasants were told to go out to the fields, screaming at the tops of their voices and making noise in every possible way using pots and pans. The birds were frightened and took off, and since the noise went on steadily, the sparrows did not dare to land. People also carried tall sticks and chased away birds from the trees. Constant flying and escaping exhausted the sparrows soon and they simply fell down and died. The method was highly effective, and millions of sparrows were slaughtered.

Brilliant right? Ok, not really actually, as it caused a famine that killed 30 million people as sparrows in fact eat more insects than seeds and those insects now ruined the food production. But I was thinking it would be an excellent idea to do something similar with flies. And we may want to include the mosquitoes too. It will be the end of malaria and typhoid and God knows what other diseases causing stomach cramps. Just a little free piece of advice here for my colleagues in the health section of UNICEF or anyone else who wants to take it up and get famous. Please mention me and my spaced out feverish dreams in your memoirs though, that would be much appreciated.

Nl herfst blues

Soms betrap ik mezelf op gedachten die tegen de afspraak zijn en waar ik maar beter niet aan kan beginnen. Hersenspinsels waarvan ik mijn handen tegen mijn oren moet drukken en heel hard ‘nee nee nee nee’ moet roepen, om ze te verbannen en niet meer over na te denken. Maar het lukt niet altijd. Soms wil ik gewoon geen ontslag nemen. Wil ik hier blijven. Of nog beter, naar een ander land. Een nieuw avontuur. In een vluchtelingenkamp werken in Somalië. Of het Pray-gedeelte van Eat Pray Love uitproberen in India. Een tijdje in New York wonen. Zeg nou zelf, beter dan vanaf januari de herhalingen van As the World Turns kijken, boodschappen doen, eten koken en vacaturesites bekijken om de zoveelste brief te schrijven waar nog 300 man op reageren (en nee, ik overdrijf dit niet, dit is een zeer realistisch toekomstvisioen op een herfstige dinsdag in september).

Dit alles maakt me soms een beetje ongerust. En het maakt dat ik niet zo leuk iemand ben om een lange afstandsrelatie mee te hebben. Want ik zeur en klaag. Terwijl ik als professionele lange afstandsrelatiehouder weet dat die alleen varen bij positiviteit, toekomstplannen maken en heel, heel veel bellen, skypen en uiteraard CO2 vervuiling. Mensen vragen me vaak ‘hoe wij het toch doen’. En dan voel ik me even het orakel van de succesvolle lange afstandsrelaties. Yvon had me eigenlijk moeten bellen om boer Frank en Anita wat advies te geven hoe de afstand van de boerderij naar Utrecht te overbruggen.

Ik had ze dan verteld dat je afgezien van een passionele grote liefde, alles moet blijven delen, zelfs de meest lullige kleine details over je leven en wat je meemaakt, wat je denkt en hoe je je voelt. En dat je veel leuke tripjes moet plannen waar je naar uit kan zien. En de laatste gouden tip is dat je een einddatum moet hebben. En dat je die dag niet mag verschuiven. Maar dat niet verschuiven, daar zit ‘m mijn achilleshiel. Hier ben ik al een keer de fout in gegaan, al heb ik het geluk de meest flexibele en liefste verloofde te hebben, die mijn levensgeluk soms zelfs boven het zijne stelt. En die eigenlijk best in is voor een tijdje een nomadisch leven in verschillende landen, ware het niet dat hij zijn baan zo leuk vindt.

Maar aan alles komt een eind, ook aan mijn levensgeluk zonder hem bij me elke dag. Dus het is eigenlijk tijd. En ik zie enorm uit naar wonen in het zelfde huis. Dat er altijd water is en elektriciteit. En dat we gezellig samen kunnen ontbijten. Dat mijn lieve familie en vriendinnen in de buurt wonen en ik mijn facebook account kan opheffen daarom. En dat ik als baanloze straks hun zwangerschapsverlof kan mee uitzitten in de Coffee Company. Dat ik minstens 3 paar nieuwe laarzen mag. En een iphone, at last.

Maar het valt niet mee. Daar wilde ik eigenlijk alleen maar even over klagen hier. En als hij er niet was, ging ik met geen 10 paarden van de natste zomer naar de slapste winter verhuizen straks. Want zaterdag ga ik ineens weer naar Senegal, en de week daarna naar de grens met Burkina Faso. En daarom vind ik mijn leven hier best wel geinig eigenlijk en hou ik het nog makkelijk even uit zonder het moederland. Ik wou dat ik zelf een orakel had, want een wijs toekomstadvies of nog beter, een goddelijke openbaring, zou welkom zijn. Wordt het dit:








Of toch meer dit?