Als iemand vraagt hoe oud
ik ben, vraag ik altijd een beetje koketterig ‘hoe oud denk je?’. Het sociaal
geaccepteerde antwoord is dan dat iemand je leeftijd gokt, daar minstens 5 jaar
van aftrekt en dan heel verbaasd doet als je je echte leeftijd vertelt. Toch?
Maar niet in Ghana.
Ik was gisteren op een
school. Typisch Ghanese school; geen
muren, een computer op het bord getekend
voor de ICT lessen (‘dit is het keybord, dit is de mouse, daar moet je twee
keer op duwen’). Geen boeken, heel, heel, heel veel kinderen, een stenig steil
aflopend voetbalveldje en verder weinig.
De kinderen in hun school
uniformen dromden om me heen, sloegen hun armen om mijn middel en sprongen
bijna op mijn rug van enthousiasme. ‘Madame Madame!’. Plukten aan de haartjes op mijn armen. ‘Madame you have so much hair’. Voelden
aan mijn moedervlekken. ‘Madame, what is this? Dirt?’ En toen: ‘Madame how old are you?’.
Dus ik vroeg aan die
lieve bijdehandjes hoe oud ze dachten dat ik was. Ze keken me aan, aarzelden geen seconden
en gokten; ‘Fifty?’ Ik rolde mijn ogen en zei; ‘nooooo, fifteen? No, much older’.
‘No Madame, fifty?’ En toen begonnen ze te wijzen naar hun gezicht en wreven
naast hun ogen. Jawel, mijn zonnige lachrimpeltjes verraden mijn leeftijd. Ik
ben 50 verklaard. Het is toch om te huilen. Maar daar krijg je nog meer rimpels
van schijnt. Dan maar shea butter erop smeren 2 keer per dag; het afrikaansewondersmeersel waar ik een handeltje in ga beginnen.
