Schizophrenia from camp to campo di fiori in 24 hours

Over hoe ik ooit prinses dacht te worden

Soms vergeet je dingen, maar als je je ze dan weer herinnert, dan snap je niet hoe je ze ooit was vergeten. Hoe lekker pizza bianca kan zijn. Dat ik eigenlijk toch echt als Italiaanse geboren had moeten worden. Hoe gay alle Italiaanse mannen zijn in hun mega strakke pakjes gestreken door hun moeders. Hoeveel ik van Rome houd. En dat ik vroeger heb uitgerekend of het mogelijk was dat ik met Willem-Alexander zou trouwen. Qua leeftijd dan bedoel ik. Ik wilde namelijk perse een prins, maar maakte me zorgen dat er zo weinig van mijn leeftijd waren. Kan me alleen niet meer herinneren of ik het leeftijdsverschil te groot of acceptabel vond, maar ik gok te groot voor een 6 jarige uit 1980. Maar wie weet wilde ik voor 1 keer geboortejaar 1967 door de vingers zien, want ik wist dat de prinsen, zoals gezegd, dungezaaid waren. En die Engelse prinsen, die kon ik toen niet verstaan, al kost me dat nog soms moeite.

En ik las weer een column van Aaf in het vliegtuig terug naar Accra en bedacht me weer wat het toch leuk zou zijn als ik haar zou kennen. Dan zou ik de hele dag in een deuk liggen. Terwijl ik nu, afgezien van tijdens het lezen van haar column, niet bepaald in een deuk lag. Eerder een beetje in de kreukels. Gelukkig waren daar Gooise Vrouwen en Casablanca, beiden een aanrader overigens. Om mijn reputatie te beschermen vertel ik niet mijn voorkeur. En ik herinnerde me ineens weer dat ik Linda de Mol een heel geestige actrice vind. En dat ik haar ook wel zou willen kennen, want dan kreeg ik misschien wel businessclass tickets Accra-Amsterdam elke maand. Hoe had ik dat ooit kunnen vergeten?