Soms is het ook wel een opluchting. Ik hoef niet te weten wanneer de voorverkoop begint van Into The Great Wide Open. En ik wist niet hoe je aan kaarten komt voor het eindfeest van het IDFA dit jaar en wanneer het Rotterdam Filmfestival precies is. Of wanneer de verkoop begint voor het leukste oud & nieuw feest of voor Lowlands, welke dag de Zolamanola sales begint en wat de beste voorstelling is op de Parade die je gezien MOET hebben. En mag je nou wel of niet nog een vrolijke King Louie jurk aan, of lijk je dan voorgoed op een quasi-hippe bakfiets moeder? Ook wel makkelijk: ik koop niks want er is hier niks en ik hoef hier niks. Geen huis, geen bank, geen nieuwe kleren, geen iphone, geen schoenen. Heb ook niets nodig want leef elke dag eigenlijk in the great wide open, op blote voeten, m’n haar in een frutsel staartje en trek elke zaterdagochtend de zelfde korte broek uit 1999 aan. Er zit meestal een berg zand in mijn tas, dus een nieuwe telefoon is ook geen goed plan.
Maar volgend jaar ben ik er weer bij. In een hippe nieuwe outfit, met vers geknipte haren en de nieuwste iphone op weg naar een of andere leuk festivalletje. En daar heb ik eigenlijk ook wel weer zin in. Ik hoop alleen dat ik dan nog iets overhoud van mijn makkelijke anti-consumeer-en -ik-hoef-niet-overal-bij-te-zijn leven hier, maar ik vrees het ergste. Al is die broek uit 1999 naar mijn inschatting eigenlijk best wel weer retro, dus die hoef ik niet nieuw te kopen.
