New adventure on the horizon

Two very thin purple lines cause the end of this blog. At least for now and for the Phnom Penh part of it. They also cause a little jump in the way my hearts beats and the way I walk, sing and talk. A smile in everything I do. An incredible happiness that has come over me and that despite the occasional gag and tiredness is with me wherever I go. 

The most normal thing that happens to so many women seems an incredible miracle and blessing to me. My only experience with something alive growing inside of me are tropical parasites, so it’s all new and scary and by times even terrifying. But I can’t wait to experience it all and meet him or her sometime in October or early November.

Before that I will go home and do all the things we have missed out on in the past amazing but sometimes very difficult and heartbreaking years. I want to go for evening walks, go to Paris together, sleep in and read newspapers in bed, make him breakfast, lunch and dinner, pick him up from work, leave notes on the kitchen table, surprise him and love him to make up for all the time we missed.

And then a wonderful new adventure will start. And I have absolutely no clue what it will be like, which makes it even better.

It's been a great journey to leave a life behind and start another one in a different country and I have learned more, seen more and experienced more than I could have ever imagined. It's with a very sad heart that I will be leaving UNICEF (for now!) and I will surely dearly miss the fulfilment and rewards of working for this wonderful organisation. I have been lucky enough to meet the most amazing, loving and crazy friends from different corners of the earth and I have been extremely lucky as well with the brilliant and inspiring people that I have worked with and I am grateful for all they taught me. But I could also not have done it without the support I kept getting from my lovely family and friends from home who, despite the neglect and periods of silence, kept being my friends and loved ones that were always there for me.

Thank you so much for reading my blog and for all the sweet and lovely responses I have received on my posts. I can barely imagine more than 15000 times people have read the words I have written to tell them about me, my work and the happy and sad moments in my 4 years as an expat. It seems like yesterday packing up my stuff and leaving, yet it seems ages ago as well that I left. With this little miracle not only my belly is growing steadily but I also feel calmer and the peace of mind has grown to live and stay in the same place for a while. And who knows, I may continue blogging here in the future. Slightly less exotic news most likely, but who knows where life will take the three of us. 

De groene en de paarse prinses

Laatst werd ik uitgenodigd voor de bruiloft van de 18-jarige dochter van een collega. Ik had het meiske nog nooit ontmoet, maar dat weerhield haar niet om toch de honor of my presence te requesten, door zowel de heer en mevrouw to be plus hun beider ouder paren.

De envelop was prachtig roze met zwierige gouden krulletters. Er zat een gouden strik omheen met een edelsteen er op en glitter. Hij geurde naar Marusha of een ander parfum van de Etos wat niet achter glas staat en die ik vroeger heel lekker vond ruiken. Via via hoorde ik dat de bruid 10 jurken had voor de dag. Ik stond kortom al in de startblokken om die te gaan bewonderen. In de envelop zat overigens tevens een kleine roze envelop met mijn naam erop. Een lege welteverstaan, voor mijn bijdrage. Schijnbaar in heel Azië nodig je dus gewoon 2000 mensen uit, en ook al komen die niet allemaal, ze geven je wel allemaal veel geld. Taco en ik hadden ons toch nog iets beter moeten inlezen vorig jaar in slimme strategieën, al hebben wij ook een prachtige huwelijksreis gekregen. Die er Echt Echt Echt nog van gaat komen trouwens. 

Maar goed, point is, ik ben uiteindelijk toch niet gegaan. Want ik had bezoek van onze enige echte trouwambtenaar slash liefste Anne en we wilden toch liever andere dingen doen dan in een tlbuis zaaltje zitten met snoeiharde muziek. Maar om toch in de huwelijkse sfeer te blijven had ik bedacht een officieel Khmer statieportret te gaan laten maken. Cambodjaanse stelletjes doen zo’n fotosessie standaard voor het huwelijk. 

Denk dat er weinig vrouwen zijn die meer hadden kunnen genieten van een volgeplamuurd hoofd type witte pannekoek, eerst wafeltjes in je haar laten zetten, dan helemaal  touperen en daarna opsteken en met veel bling en een driedubbele bh verkleden. Al met al duurde dit 4 uur. Vervolgens werden we door de fotograaf in 3 tellen als bevallige oosterse prinsessen gemodelleerd, inclusief hoe we onze handen geknikt moesten houden en onze kin naar achter, ogen schuin omhoog luikend en vooral niet te veel lachen. Nog een flinke dosis fotoshop eroverheen daarna en TADA!!!

Application for guest starring on Madison Avenue

I work in a team of 3 and we have 14 million dollar to spend. This could well be your tax money, my dear European blog followers. But do not worry!  It is in good hands. :-) We try our best to spend it wisely and maximise the impact for Cambodia’s women and children. We give it to government partners who report to us what they have done with it. Sometimes those reports are dry to read. But sometimes they make my day. 

‘All participants understand clearly between sex and gender by presentation. They understand clearly abut role of Women and Men, especially Gender, by watching video on Good Husbands. When the participants (men) watched story on Good Husbands they understand clearly about role of Women and Men and their tear come out. They make a plan for implementation in their classes/schools’. 

Then we use these reports to write our own report to our donors. This piece of literature just needed a tiny little bit of tweaking before it was ready to be included in our annual report: ‘Successful implementation of Women’s Leadership and Management Training’ and ‘Workshop conducted on how to apply gender equality and gender equity in the classroom’.  I think my next job will be Peggy's replacement as a copy writer in Sterling Cooper Draper Pryce. But please God, can it be with Betty's wardrobe?

Coming out in de sneeuw

33C, de ventilator zoeft op maximaal, vers passievrucht sap achter de kiezen, deuren en ramen dicht gedaan om de buren niet te storen want Mariah/Ella/Whitney kerstliedjes op volume 85 en een beetje een blue-ige zaterdag. Facebook toont me 7 kinderen van vrienden met sneeuwpoppen en schattige mutsjes. Gisteren vooral veel foto’s van hollandse sneeuwlandschappen en nog een enkele sinterklaas. Ik post wat mooie kleuren foto’s uit de tropen en schenk mezelf een glaasje wijn in (5 in de klok, het is 5 voor 3) en wacht tot Nederland wakker wordt. Of specifieker; ik wacht tot Amsterdam wakker wordt.  

Het virtuele leven lijkt allemaal enig, maar de meeste van mijn vrienden laten zich niet foppen. ‘Hoe is het met je Iet, ben je al beetje gesetteld, trekken jullie het nog? Het klinkt of je het allemaal heel leuk hebt daar, maar je zal ook wel aan het aftellen zijn.’ En ja, laat dit mijn coming out op het worldwideweb maar zijn; dat klopt inderdaad. Cambodja is fantastisch, een heel speciale plek en ik begin al echt van de mensen, hun gebaren, hun liefheid en hun oprechte lach te houden. Maar ik tel met smart af en sta geregeld op het punt om de hele zooi aan de mangoboom te hangen, inclusief de droombaan die ik heb gewild sinds ik op mijn 8^e mijn eerste UNICEF sponsorloop liep en vol goede kinderen-voor-kinderen bedoelingen rondjes rende a la 5 gulden per kilometer. 

Ondertussen zwelt de kritiek ook aan. Soms in liefdevolle belangstelling, soms op een hardere en meer veroordelende toon (‘raar huwelijk hoor, wat was the point van trouwen? Ik was al lang weggeweest als ik hem was’). We verdedigen ons, proberen het uit te leggen en proberen elkaar ook regelmatig te herinneren aan waarom we dit ook al weer doen. Of laat ik eerlijk zijn; waarom ik dit ook al weer doe. Bij deze nog maar een keer: ik werk voor kinderen, de aller armste, die het het allermeeste nodig hebben. Prachtige, ambitieuze, sterke en stoere kinderen die meer verdienen in hun leven dan elke dag hopen dat ze genoeg te eten hebben en dat hun broertjes of zusjes niet dood gaan. Kinderen die graag naar school willen om zich te ontwikkelen. Een school met boeken en goed opgeleide leraren. En dat werk, hoe klein mijn bijdrage ook is, dat maakt me gelukkig. En het maakt ook dat ik me niet kan voorstellen om ooit iets anders te doen. En dat is nou precies het hele pleuris probleem. 

En daarom sta ik soms op om 3 uur ’s nachts om naar huis te bellen. En dan ben ik de rest van de dag moe en down van het gemis. En daarom ook leef ik met een fulltime onbehagen, want ik was er weer niet bij dit jaar met pakjesavond. En ik ben er ook nooit als hij een stomme dag heeft gehad. Of als er gekookt moet worden en het regent buiten maar de melk is op. Of als je op zondagmiddag lekker in je huis wilt cocoonen met z’n 2-en. En dat is dus echt best wel stom allemaal. En om daar toch tegen te kunnen heb je soms nog een bodempje wijn nodig. En post ik nog wat mooie foto’s om mijn virtuele leven in elk geval wat op te kalefateren. 

Overigens is dat virtuele leven sowieso wel amusant. Zo kan ik bijvoorbeeld zien met welke bizarre zoektermen mensen op mijn blog belanden: ‘gym meisjes met stink gympen’, ‘luchtkastelen en uitzendinggemist’, ‘man naar mijn hart’,  ‘slappe thee’ en uiteraard heel veel mensen op zoek naar een bamboe fiets of die tips zoeken voor een lange afstandsrelatie. Ik ben niet de enige, daar kikkert een mens van op. En dat al meer dan 12.000 mensen mijn schrijfsels hebben gelezen, da’s toch ook hilarisch? Dan mag het wel een keertje wat minder jolig zijn wellicht. Proost en tot de volgende keer.

Angelina's gems

Ratanakiri means gemstone mountain. It’s a province in the north-east of Cambodia where you can buy diamond earrings at the local market  that cost 3$ per diamond. Nickname of Cambodia is ‘Kingdom of Wonder’ but ‘Kingdom of Fakes’ comes second I think (Not to say that I don’t like my new best friends though, fake or not, if I can’t tell, I don’t care).

Ratanakiri is also home to many ethnic minority hill tribes. Their children go to the most remote and isolated schools in the country –if going to school at all- and I went there last week to learn more about them and about the Unicef supported programmes in this disadvantaged corner of the Kingdom. 

The trip to this beautiful gem of a province was utterly motivating to work hard. I saw a grade 6 student teaching the grade 1 students as no teacher in the school spoke the local language and otherwise the children couldn’t understand. I listened to mothers telling us about how there is no teacher in the village and teachers explaining how they did not get paid last year at all. And I met the brightest children. Many of them said that besides going to the rice paddies with their parents every day, they also want to study to be health workers and teachers. 

Adoption laws are very tight here. In fact, no westerner can adopt any child here anymore. If you look at these pictures below one can understand why this is probably a good thing. Against all Unicef-positions on this topic I would have ended up all Angelina otherwise. And yes, in case you are wondering about their empty desks and where their text books are; that’s something we all would like to know. Seems that some few government people get very rich selling them to those that can afford, rather then distributing them for free to the real gems of Ratanakiri.

King of career counceling

Sometimes I still wonder what I want to do when I grow up. And then it’s always comforting to hear that more people in their thirties face that issue and think they need a coach/retreat on top of mountain/shrink/phd/calling/brainwave to work out the next step.

The depressing thing is that some people seem to never really figure it out. Like Cambodia’s king Norodom Sihanouk who recently died. He was known as  "The King-Father of Cambodia" and held an impressive lists of positions. He was king twice, prince twice, president once and prime minister twice.  He was also a figurehead of the Communist revolution and leader in exile, befriending both the Chinese and Americans at some point. In addition he also gained an allegedly well-deserved reputation as  playboy, as gastronomic and, as if this all was not enough for one life, he even embarked on a film career, producing 19 movies for which he was director, producer, scriptwriter, composer and often leading man. Quite intimidating right? 

 

So I guess my options are still open then. It may be quite challenging to be crowned king, but surely there are different routes to a colourful life and exciting career. 

The King-Father died age 89. Death is viewed as the end of one life and as the beginning of another life here. And one hopes the next one will be better. I wonder what King Norodom wished he could do in his next life. Some people get all the luck though. With hundreds of thousands of people coming to the Royal Palace with flowers and incense and praying for his soul, if lucky, I think he may be able to come back as Obama next time around.